[เถรี]

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงเช้า วันเสาร์ที่ ๒๘ ธันวาคม ๒๕๖๗

วันนี้เราก็มาปฏิบัติธรรมกันช่วงส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ ถือว่าเป็นรุ่นหนึ่งของปี ๒๕๖๘

ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมนั้น ไม่มีใครเสียเวลามารอใคร โดยเฉพาะวงจรกรรม ถ้าวาระของความดีมาถึง เราไม่รีบไขว่คว้าไว้ ถึงเวลาล่วงเลยไป กลายเป็นวาระของอกุศลกรรม เราก็จะมีแต่ความตกต่ำยากลำบากทุกชนิด เนื่องเพราะว่าทำตัวประมาท

ถ้าขนาดเรามาอยู่วัด ใจไม่ได้จดจ่ออยู่กับการปฏิบัติธรรม แล้วคิดว่าอยู่บ้านจะทำได้ไหม..? ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เป็นเครื่องวัดที่ชัดเจนที่สุดแล้วว่า ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมของพวกเรายังอยู่ในระดับเฮงซวยห่วยแตกใช้งานไม่ได้..!

เนื่องเพราะว่าถ้าบุคคลที่ใจจดจ่ออยู่กับการปฏิบัติธรรม จะรักษาเวลาทุกอย่าง ไม่ใช่เอ้อระเหยลอยชาย จะกินก็ต้องค่อย ๆ บด ค่อย ๆ เคี้ยว ค่อย ๆ เอื้อง ซึ่งความจริงการกระทำของเราทุกอย่าง ถ้าใส่สติลงไป ก็คือการปฏิบัติธรรม แต่ลักษณะอย่างนั้นเรียกว่าไม่ทันกิน เนื่องเพราะว่าพอหลุดออกจากปฏิบัติธรรมของเราก็ไหลตามกิเลสไปเหมือนเดิม

หลายท่านก็ยังสงสัยว่าตัวเองปฏิบัติธรรมมาเป็นสิบปีทำไมหาความก้าวหน้าไม่ได้เลย ? ก็เพราะว่านอกจากเราจะย่อหย่อนแล้ว ถึงเวลายังรักษาอารมณ์ในการปฏิบัติไม่เป็นอีกต่างหาก

ครูบาอาจารย์ก็แก่เฒ่าไปทุกวัน พร้อมที่จะล่วงลับอยู่ตลอดเวลา แต่พวกเราก็ยังประมาท พอถึงเวลาก็น้ำตาตก ตะกายหาครูบาอาจารย์กันใหม่ กว่าจะได้ที่ถูกใจ ชอบใจ ถ้าหากว่าตายเสียก่อนก็ไม่ต้องทำมาหากินอะไรอีกตามเคย..!

ดังนั้น...การที่เราจะปฏิบัติธรรมเพื่อที่จะส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ ก็คือการสร้างสิ่งดี ๆ เป็นการทิ้งท้ายปีและสร้างสิ่งที่ดีเพื่อรับปีใหม่ ก็ต้องทำกันให้เต็มที่ ไม่ใช่เต็มที พวกเราอุตส่าห์สละเวลาที่คนอื่นเขาไปกินไปเที่ยวกัน เพื่อมาวัด แล้วก็ทำตัวตามสบาย คิดว่าโอกาสเอาดีได้จะมีหรือไม่..?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งพระภิกษุของเราต้องเป็นผู้นำชาวบ้านเขาในทุกด้าน ไม่ใช่ชาวบ้านเขามารอจนครบทุกคน พระยังไม่โผล่หัวมาเลย ถ้าอยู่ในฐานะของปูชนียบุคคลแล้วทำตัวย่อหย่อนแบบนี้ ก็มีแต่ขาดทุนไปทุกวัน