[เถรี]

จนกระทั่ง พระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ผศ.,ดร. ถามว่า "หลวงพ่อจะฉันอะไรไหมครับ ?" เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่นำอาหารกลางวันมา ก็เลยบอกว่า "ขอชาร้อนถ้วยเดียว" ฉันเสร็จก็ภาวนาต่อ จนกระทั่งใกล้เวลาเครื่องจะลงก็ไปเข้าห้องน้ำ เจ้าหน้าที่สาวสวยบอกว่าต้องเร็วสุด ๆ เลยนะ (be quick) เพราะว่าเครื่องจะลงแล้ว กระผม/อาตมภาพบอกว่าเร็วแน่นอน เพราะว่าปัสสาวะอย่างเดียว ออกมานั่งรอได้ครู่หนึ่ง เครื่องบินก็ลงสู่สนามบินนานาชาติไป๋หยุน เมืองกวางโจว มณฑลกวางตุ้ง ของประเทศจีน

พวกเราเองเดินผ่านเครื่องตรวจคนอัตโนมัติ ซึ่งนับจำนวนคนอย่างเดียว แล้วก็มาผ่าน ตม. ซึ่งเป็น "คุณละเอียด" กระผม/อาตมภาพตามหลังชาวต่างชาติอยู่ ๓ ราย เป็นอันว่ารอแล้วรออีก รอจนกว่าเขาจะตรวจสอบจนมั่นใจว่า ชาวต่างชาติเหล่านั้นไม่มีปัญหา แล้วจึงปล่อยให้ผ่านไป จากนั้นตนเองก็ยังต้องมาช้าต่อไป เพราะว่าชื่อของกระผม/อาตมภาพยาวมาก บรรดา "คุณละเอียด" ก็นับแล้วนับอีก เคาะแล้วเคาะอีกไล่ทีละตัวอักษร ๘ รอบ ๑๐ รอบ ตามความพอใจ กว่าที่จะประทับตราแล้วหลุดออกมานั่งรอคณะของตนเองได้

ออกมานั่งรอได้สักพัก พวกเราก็มากันครบถ้วน ไปเดินหาว่ามีร้านอาหารอะไรที่พอจะกินกันได้บ้าง โดยทิ้งให้กระผม/อาตมภาพเป็น "ปู่โสมเฝ้าทรัพย์" อีกไม่นานก็เดินหน้าเหี่ยวกลับมา บอกว่าด้านนี้ไม่น่าจะมีอะไรขายนอกจากสินค้าปลอดภาษี ว่าแล้วพวกเราก็มาสอบถามเจ้าหน้าที่ว่าจะเดินทางไปเมืองฮาร์บิน ซึ่งต้องออกเสียงว่า "ฮาร์เอ่อปิ้น" เจ้าหน้าที่ถึงจะเข้าใจ สามารถที่จะเข้าเลยได้หรือไม่ ? เจ้าหน้าที่บอกว่าเข้าได้เลย โดยเอาตั๋วไปสแกนอัตโนมัติเข้าไป ถึงเวลาก็แยกเป็น ๒ สายซ้ายขวา เพื่อผ่านเครื่องเอ๊กซเรย์

ปรากฏว่ากระผม/อาตมภาพนั้น ขนาดเตรียมพร้อมด้วยการนำเอาพาวเวอร์แบงค์ ตลอดจนกระทั่งสายไฟต่าง ๆ ออกมาจนหมดแล้วก็ตาม ก็ยังต้องถอดรองเท้า ถอดจีวรใส่ถาดเพื่อให้เขาตรวจสอบ แล้วก็ไปยืนบนแท่นให้เจ้าหน้าที่ลูบ ๆ คลำ ๆ ขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่ ๓ - ๔ รอบ กว่าพ่อเจ้าประคุณจะพอใจ แล้วค่อยปล่อยให้ออกมาแต่งตัวใหม่พร้อมกับพระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ผศ., ดร.

เมื่อเดินผ่านออกมาทางด้านนอก ก็ยังมีเจ้าหน้าที่ยืนตรวจบัตรอีกต่างหาก ว่าพาสปอร์ตกับตั๋วนั้นตรงกันหรือไม่ ? เห็นแล้วก็รู้สึกว่าเขาเข้มงวดกวดขันดี แต่ถ้าคนแห่มาพร้อม ๆ กันสัก ๓๐๐ - ๔๐๐ คน ยังไม่ทราบเหมือนกันว่าจะเสียเวลาเนิ่นนานไปสักเท่าไร ?