[เถรี]

กระผม/อาตมภาพที่เดินหาตู้น้ำร้อน เพื่อที่จะกดน้ำร้อนไว้ดื่ม เนื่องจากว่าตอนผ่านเครื่องเอ็กซเรย์ เจ้าหน้าที่ได้เททิ้งจนหมดกระบอกไปแล้ว ปรากฏว่าเดินวนเสียแทบจะรอบสนามบิน ตู้กดน้ำร้อนมาอยู่ตรงหน้าประตูขึ้นเครื่อง G1 ที่กระผม/อาตมภาพนั่งอยู่ไม่ห่างนี่เอง..!

ครั้นเมื่อถึงเวลา ๐๖.๕๕ น. ทางด้านเจ้าหน้าที่ก็เปิดประตูให้ลงไปด้านล่าง เพื่อนั่งรอขึ้นเครื่องได้ เมื่อเห็นเครื่องเข้ามาเทียบจอดตามเวลา กระผม/อาตมภาพก็ยังโล่งใจว่า วันนี้ทุกอย่างจะต้องสะดวกแน่นอน จึงน้อมจิตน้อมใจแผ่เมตตาและอุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้าที่เจ้าทางทั้งหลาย ซึ่งดูแลรักษาตลอดเส้นทางในการเดินทางวันหนึ่งคืนหนึ่งนี้ โดยเฉพาะที่เมืองฮาร์บิน มณฑลเฮยหลงเจียง

แล้วก็เห็น "อาม่า" ท่านหนึ่ง อยู่ในชุดกันหนาว ผมสั้นเลยหูมาเล็กน้อย แต่ผมดำมาก และยังเป็นบุคคลประเภทฟันไม่เข้า ก็คือฟันหน้ายื่นออกมาเล็กน้อย จะบอกว่าสวยก็ไม่ได้ จะบอกว่าขี้เหร่ก็ไม่เชิง ลักษณะเหมือนคุณยายแก่ ๆ ตามบ้านนอก เพียงแต่ว่าแปลกตรงที่ผมดำสนิทมากเท่านั้น แล้วเสื้อกันหนาวแขนยาวที่ใส่อยู่ ก็คล้าย ๆ เสื้อขนสัตว์ซึ่งชาวบ้านทั่วไปเขาใส่กันหนาวนั่นเอง

เมื่อน้อมใจถามถึงว่า "ท่านเป็นใคร ? มาจากไหน ?" ท่านบอกว่า "จำต้าเหนียงได้หรือไม่ ?" คำว่า "ต้าเหนียง" ภาษาจีนก็คือ "แม่ใหญ่" ก็เลยถามว่า "กระผม/อาตมภาพเคยเกิดที่เมืองฮาร์บินหรือ ?" ท่านบอกว่า "เคยเกิดกับต้าเหนียงนี่แหละ ลูกกลับมาเยี่ยมบ้านก็ดีแล้ว ทุกคนคิดถึง" กระผม/อาตมภาพจึงตั้งใจฝากคณะทั้งหมดเอาไว้กับ "แม่ใหญ่" ให้ช่วยดูแลความปลอดภัยให้ด้วย อะไรที่พอจะสงเคราะห์กันได้ก็ให้สงเคราะห์ "ต้าเหนียง" ท่านก็รับปาก

เมื่อถึงเวลาเจ้าหน้าที่เรียกขึ้นเครื่อง กระผม/อาตมภาพส่งรูปสุดท้ายเข้ากลุ่มไลน์แล้วก็จัดการปิดโทรศัพท์ ขึ้นไปอยู่บนเครื่องเสร็จสรรพเรียบร้อย รอจนได้เวลาเครื่องก็ออก กระผม/อาตมภาพนั่งภาวนายาว ๆ ไปเลย เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าต้องสร้างส่วนที่เป็นบุญเป็นกุศลให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ อุทิศให้กับ "ต้าเหนียง" และบริวาร ตลอดจนกระทั่งญาติพี่น้องทั้งหมด เพื่อขอให้ท่านอำนวยความสะดวกให้ในขณะอยู่ที่เมืองฮาร์บิน