[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๗ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๘ กระผม/อาตมภาพและคณะเริ่มทริป "ท่องแดนยมโลก" เพื่อที่จะเดินทางไปยังเมืองฮาร์บิน มณฑลเฮยหลงเจียง ประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน เหตุที่เรียกว่ารายการ "ท่องแดนยมโลก" ก็เพราะว่าเหมือนกับไปหาที่ตายชัด ๆ..! แล้วยมโลกก็เป็นธาตุหยินคือธาตุแห่งความเย็นตามความเชื่อของจีน การที่เราไปยังสถานที่ซึ่งเย็นจัดสุด ๆ แห่งหนึ่งของโลก ก็เลยถือว่าเป็นการไปเที่ยวสถานที่แห่งความตายนั่นเอง

เมื่อออกเดินทางมาจากวัดอุทยาน ตรงไปยังสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิ กระผม/อาตมภาพรู้สึกหนาวมากเป็นพิเศษ ทั้ง ๆ ที่อากาศแค่ ๒๐ องศาเซลเซียส จึงได้ฉันยาแก้ไข้ไปก่อน เมื่อไปถึงสนามบิน ปรากฏว่าลูกกิฟท์ (นางสาวอันตรา ลักษณะ) เจ้าของเติมเต็มทราเวล มารอรับลูกทัวร์อยู่ ซึ่งพวกเราก็มาถึงหลายคนแล้ว อย่างเช่นว่าป้ามอย (นางสาวมณีวรรณ สัมฤทธิ์) คุณหนึ่ง (นายบัญชา เซ็นภักดี) คุณแบงค์ (นางศรินธร เซ็นภักดี) เป็นต้น เมื่อรวมกระผม/อาตมภาพกับพระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ผศ.,ดร. เจ้าอาวาสวัดอุทยานเข้าไป ก็เท่ากับว่าพวกเรามาแล้ว ๑ ใน ๔ ของจำนวน ๒๐ คนแล้ว

ลูกกิฟท์ทำงานด้านของการจัดการกับลูกทัวร์ได้คล่องตัวมาก นำเอาแท็กมาติดกระเป๋าให้ มอบเอกสารในการเดินทาง โดยเฉพาะ Border Pass ที่ช่วยกรอกข้อมูลต่าง ๆ ลงไปให้กับลูกทัวร์ทุกคนที่ทยอยกันเข้ามา โดยที่พวกเราจะต้องกรอกอยู่แค่ ๒ แห่ง แห่งแรกก็คือหมายเลขโทรศัพท์ของตนเอง แห่งที่สองก็คือภายใน ๒ ปีที่ผ่านมา เคยเดินทางไปยังประเทศใดบ้าง ? แล้วนำเอาข้าวกล่อง ซึ่งเป็นผัดกะเพราและซาละเปาพร้อมกับขนมมาถวายให้เป็นอาหารเช้า

กระผม/อาตมภาพฉันเสร็จ ปรากฏว่ากระเป๋าหาย..! หันมาอีกทีลูกกิฟท์กำลังเอาไปชั่ง เพื่อที่จะขอให้เขาออกตั๋วให้ เมื่อเดินตามเข้าไป ถึงได้เห็นว่ากระเป๋าของตนเองนั้นหนักสุด ๆ อยู่ที่ประมาณ ๘ กิโลกรัมเศษเท่านั้น ส่วนใบที่ถือขึ้นเครื่องก็ตามกำหนดของเขาก็คือ ๗ กิโลกรัม และ ๗ กิโลกรัมนี้เป็นเครื่องกันหนาวเกือบทั้งหมด..! เสร็จแล้วกระผม/อาตมภาพก็ตรงไปยังทางเข้าเพื่อตรวจการออกจากเมือง ซึ่งเป็นทางด่วนสำหรับพระและบุคคลสำคัญที่เรียกว่า Fast Track โดยมีตากล้องเอ๋ (นายสุรชาติ บุญเจริญ) ช่วยหิ้วกระเป๋าหนัก ๗ กิโลกรัมตามไปให้

แต่ว่าเจ้าหน้าที่แนะนำให้ผ่านเครื่องอัตโนมัติไปเลย กระผม/อาตมภาพเองก็ยังคิดว่าจะรอดหรือไม่ ? เพราะว่าเท่าที่ผ่านมา การสแกนพาสปอร์ตไม่เคยผ่านสักครั้งเดียว แต่ปรากฏว่าครั้งนี้ เครื่องอัตโนมัติของสนามบินนานาชาติสุวรรณภูมิทำงานดีมาก ขึ้นข้อมูลและใบหน้าของกระผม/อาตมภาพมาให้ พร้อมกับบอกให้มองกล้อง

เมื่อหันไปมอง เครื่องอัตโนมัติยังบอกให้ถอดแว่นเสียก่อน..! แล้วก็ปล่อยผ่านมาโดยที่ไม่ได้ประทับตราในพาสปอร์ตเลย ไปยืนรอพรรคพวกอยู่พักใหญ่ กว่าที่จะมากันครบถ้วนและถ่ายรูปหมู่รวมกัน หลังจากนั้นตากล้องเอ๋และเพื่อนก็พากระผม/อาตมภาพไปนั่งรอที่ประตูขึ้นเครื่อง G1 ซึ่งยังไม่เปิด แล้วตนเองกับคนอื่นก็พากันไปหาอาหารเช้ารับประทานกัน