[เถรี]

เนื่องเพราะว่าถ้ามีโอกาสแล้ว เราแวะเวียนเข้าไปหา ท่านทั้งหลายก็จะรู้สึกสดชื่น ไม่รู้สึกว่าโดนทอดทิ้ง ส่วนเพื่อนฝูงที่เจ็บไข้ได้ป่วยอยู่ พวกเราก็ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปให้กำลังใจ ซึ่งกระผม/อาตมภาพยังหาเวลาไปเยี่ยมหลวงพ่อสุดใจ (พระครูสุนทรกาญจนธรรม) อดีตเจ้าคณะตำบลนาสวน เขต ๒ ซึ่งเป็นพระอุปัชฌาย์ ๒ รุ่น ก็คือร่วมรุ่นที่ ๕๑ ของกระผม/อาตมภาพ แต่ว่าท่านสอบตก แล้วไปสอบได้ในรุ่นที่ ๕๓ แต่พวกเราก็ดึงท่านมาเข้ารุ่นด้วยกัน เพราะถือว่าเคยอยู่ด้วยกันมาก่อน

หลวงพ่อสุดใจท่านเป็นเบาหวานจนโดนตัดขาไปข้างหนึ่ง แต่กำลังใจดีมากตามประสาของนักปฏิบัติ ยังพูดกันเล่น ๆ ว่า "ตื่นขึ้นมาขาหายไปก็งง ๆ อยู่พักหนึ่ง" แล้วปัจจุบันนี้ก็รอว่าเมื่อไรหมอจะทำขาเทียมให้ใส่ จะได้หัดเดินกันใหม่ พูดง่าย ๆ ว่าตอนเล็ก ๆ ก็หัดเดิน แล้วมาตอนแก่ก็ต้องหัดเดิน เหมือนอย่างกับเปลี่ยนจากคนแก่ไปเป็นเด็กอีกวาระหนึ่ง รู้สึกดีเหมือนกัน..!

เมื่อได้พูดคุยเฮฮากันในลักษณะนี้ นอกจากท่านจะรู้สึกปลอดโปร่งใจขึ้นแล้ว พวกเราก็ยังห่วงใยท่านน้อยลงอีกด้วย จึงเป็นเรื่องที่กระผม/อาตมภาพถ้ามีโอกาสเมื่อไร ก็จะพยายามปลีกตัวไปเยี่ยมไปยามท่านทั้งหลายเหล่านี้อยู่เสมอ ซึ่งในสมัยก่อน เมื่อเวลาดูแลหลวงปู่หลวงพ่อที่เจ็บไข้ได้ป่วย เห็นท่านมีพรรคพวกเพื่อนฝูงหรือว่าลูกศิษย์ใกล้ชิด มาเยี่ยมแล้วท่านรู้สึกสดชื่นขึ้นมา กระผม/อาตมภาพจึงจดจำเอาไว้เป็นแบบอย่างว่า ถ้ามีโอกาสเราก็จะต้องทำอย่างนี้

หลังจากนั้นก็ได้กราบลาหลวงปู่ท่านเจ้าคุณไพเราะเพื่อเดินทางกลับยังที่พัก เตรียมตัวที่จะไปหนาวสุดขั้วในวันพรุ่งนี้ เพราะว่าจะเดินทางไปยังเมืองฮาร์บิน มณฑลเฮยหลงเจียง ประเทศสาธารณรัฐประชาชนจีน ซึ่งได้นัดกับคณะเอาไว้ตั้งแต่ตี ๕ ยังไม่ทราบเหมือนกันว่าจะกลับมารอดหรือไม่ ?!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๖ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)