[เถรี]

โครงการของท่านต้องบอกว่ายืดยาวออกไปเรื่อย ๆ โดยที่นำเพื่อนฝูงของกระผม/อาตมภาพท่านหนึ่ง ก็คือพระครูสุตาภรณ์พิสุทธิ์ (ชลอ เตชพโล ป.ธ.๔) ซึ่งตอนนั้นเป็นรองเจ้าอาวาสวัดไผ่โรงวัว เป็นเจ้าคณะตำบลบางตาเถร เขต ๒ มาให้ช่วยดูแลงานก่อสร้างที่นั่น

เมื่อกระผม/อาตมภาพถามว่า "ทำไมหลวงพ่อถึงได้คิดจะทำแต่งานใหญ่ ๆ ต่อเนื่องแบบนี้ครับ ?" ท่านบอกว่า "ข้ากำลังทดลองดูว่าในสมัยโบราณที่ในพระไตรปิฎกบันทึกเอาไว้ ว่าถ้าหากว่าบุคคลที่มีหลักธรรมอิทธิบาท ๔ สามารถที่จะอธิษฐานร่างกายอยู่ได้ถึง ๑ กัป ข้าไม่ได้คิดว่าจะอยู่ถึง ๑ กัปหรอก แต่คิดว่าถ้างานไม่หมด ข้าตั้งใจว่าจะไม่ตาย ดังนั้น..ถ้าอายุ ๑๒๐ ปีน่าจะเป็นไปได้" กระผม/อาตมภาพเองก็ได้แต่ยกมืออนุโมทนา แต่ไม่ขอไปกับหลวงพ่อท่านหรอก..!

ปรากฏว่าอีกไม่กี่ปีต่อมา เมื่อท่านไปงานที่วัดท่าขนุน เดินเข้าไปในศาลา ๑๐๐ ปีหลวงปู่สาย นั่งลงพักแบบเหนื่อยมาก ท่านบอกว่า "เล็ก..ดูท่าข้าจะอยู่ไม่ถึง ๑๒๐ ปีแล้วว่ะ..!" กระผม/อาตมภาพขำก็ขำ จึงได้กราบเรียนท่านว่า "ก็แล้วแต่หลวงพ่อเถอะครับ ถ้ากายสังขารไม่ไหว จะไปก็นิมนต์ได้เลย" แต่ปรากฏว่าหลังจากวิกฤตครั้งนั้นแล้ว ท่านก็ตั้งใจจะสร้างพระบรมธาตุเจดีย์จุฬามณี อยู่บนเหนือหลวงพ่ออู่ทอง ในลักษณะที่ว่าเหมือนกับเป็นมงกุฎ สวมถวายหลวงพ่ออู่ทององค์ใหญ่นั้น

กระผม/อาตมภาพเห็นว่า ถ้าหากว่าหลวงพ่อขืนทำอยู่ในลักษณะแบบนี้ ตายเสียก่อนก็ไม่เสร็จ เมื่อกราบเรียนถามท่านว่า "ราคาเท่าไรครับ ?" ท่านบอกว่า "๒ ล้านบาท" กระผม/อาตมภาพยังสะดุ้งเฮือก "เจดีย์ทั้งหลัง ๒ ล้านบาท สร้างไป ๓ วันพังหรือเปล่า ?!" ท่านก็ยังหัวเราะทั้งที่ป่วย บอกว่า "ลูกศิษย์เขาอาสาทำให้ เขาคิดแค่ต้นทุนเท่านั้น ไม่คิดเอากำไร เขาทำแข็งแรง..ข้ารับรอง"

กระผม/อาตมภาพจึงนำปัจจัย ๒ ล้านบาทไปถวายพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่าน บอกว่า "หลวงพ่อไม่ต้องกังวลนะครับ ถ้าหากว่าแค่ ๒ ล้านบาท ผมรับผิดชอบแทน งานนี้จะได้ไม่คาใจหลวงพ่อ จะไปไหนก็นิมนต์ได้เลย ไม่มีห่วงแล้ว..!"

แต่เมื่อสร้างพระเจดีย์เสร็จ ท่านก็แข็งแรงวันแข็งแรงคืน จากที่เดินไม่ได้ก็เริ่มหัดเดินทีละเล็กทีละน้อย จนกระทั่งท้ายที่สุดก็ทิ้ง "วอล์คเกอร์" หันมาถือไม้เท้าเดินได้ เพียงแต่ว่าตอนนี้ท่านผอมลงไปมาก ท่านเองก็ยังมีโครงการที่จะทำโน่นทำนี่อีกหลายอย่าง ทั้ง ๆ ที่ปีนี้ก็เจริญอายุมาถึง ๙๑ ปีแล้ว