[เถรี]

ประการที่สองก็คือญาติโยมส่วนหนึ่งก็ยังทำตัวเหมือนเดิม จะใส่บาตรแต่ว่าไม่ยอมถอดรองเท้า ซึ่งกระผม/อาตมภาพก็จะเดินเลยไปอยู่เสมอ จนกระทั่งบางท่านกว่าจะรู้ตัว กระผม/อาตมภาพก็เดินเลยไปไกลแล้ว ถ้าหากว่าท่านถอดรองเท้าทันก็ใส่ทางตรงกลางแถว หรือว่าท้ายแถว ถ้าหากว่าถอดรองเท้าไม่ทันก็ไม่ต้องใส่บาตร..!

เมื่อกลับมาฉันเช้าเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ห่มดอง พาดสังฆาฏิ ลงไปที่ศาลา ๑๐๐ ปีหลวงปู่สาย วัดท่าขนุน สนทนาธรรมกับญาติโยมทั้งหลายก่อนที่จะนำปฏิบัติธรรมช่วงสายของวัน ซึ่งการนำปฏิบัติธรรมช่วงเช้าประการหนึ่ง และการสนทนาธรรมก่อนเริ่มการปฏิบัติช่วงต่าง ๆ อีกประการหนึ่ง จะเป็นช่วงที่ญาติโยมมักจะได้ประโยชน์มากที่สุด เนื่องเพราะว่ากระผม/อาตมภาพจะพยายามชี้ทางออกบอกทางถูกให้กับหลาย ๆ ท่าน บางอย่างถ้าท่านไปปฏิบัติเองอาจจะติดอยู่หลาย ๆ ปี แต่ในเมื่อได้ฟังการ "บ่น" ของกระผม/อาตมภาพเข้า ก็อาจจะผ่านไปได้ง่าย ๆ โดยไม่เสียเวลาเลย

ครั้นมอบหมายให้กับพระวิปัสสนาจารย์ประจำสำนักปฏิบัติธรรมวัดท่าขนุนนำญาติโยมปฏิบัติธรรมแล้ว กระผม/อาตมภาพเองก็ต้องมารีบจัดการกับงานต่าง ๆ โดยเฉพาะรายจ่าย เนื่องเพราะว่าเป็นช่วงสิ้นเดือน ไม่ว่าจะเป็นเงินเดือน หรือว่าค่าแรงต่าง ๆ ตลอดจนกระทั่งบัญชีก็ประเดประดังมามากมาย ยังไม่ทันที่งานจะเสร็จเรียบร้อย เสียงกลองเพลก็ดังขึ้นมาแล้ว แต่ว่าวัดท่าขนุนของเรานั้น กลองเพลมีไว้สำหรับเป็นสัญญาณบอกเวลาเท่านั้น เพราะว่ากระผม/อาตมภาพกำหนดให้ทางพระภิกษุสามเณร ตลอดจนแม่ชีวัดท่าขนุน ฉันเพลกันในเวลา ๑๑ โมงครึ่ง

เนื่องเพราะว่าบางวันติดงาน อย่างเช่นว่า "งานวันเสาร์ใส่บาตรตลาดริมแคว ยลวิถีเมืองท่าขนุน" ก็ดี หรือว่า "งานหิ้วตะกร้า นุ่งผ้าไทย นั่งแคร่ไม้ ใส่บาตรพระทุกวันอาทิตย์" ก็ตาม ถ้าหากว่าเจอนักท่องเที่ยวมาก ๆ บางทีกว่าจะกลับมาฉันเช้าได้ ก็ตก ๘ โมงกว่า ยังไม่ทันไรก็ต้องมาฉันเพลอีกมื้อหนึ่ง ก็ดูท่าว่าจะไม่ไหว กระผม/อาตมภาพเมื่อขอเสียงจากพระภิกษุสามเณรส่วนใหญ่แล้ว ทุกคนมีความเห็นร่วมกันว่าให้เลื่อนเวลาฉันเพลออกไปเป็น ๑๑.๓๐ น. จะดีกว่า

ครั้นเมื่อฉันเพลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ได้ฟังเสียงตามสายจากหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ซึ่งกระผม/อาตมภาพให้เปิดเป็นประจำทุกวัน ตอนเช้ามืด คือเวลาตี ๔ หนึ่งรอบ ตอนกลางวันคือเวลา ๑๒.๐๐ น. หนึ่งรอบ ตอนเย็นคือเวลา ๑๖.๐๐ น. หนึ่งรอบ และตอนค่ำเวลา ๒๐.๐๐ น. อีกหนึ่งรอบ