[เถรี]

ดังนั้น..บรรดาเวรสังฆทานต่าง ๆ จึงมักจะโดนพระภิกษุซึ่งรับหน้าที่ด้านสาธารณูปการก็ดี ด้านสาธารณสงเคราะห์ก็ตาม ไม่ว่าจะมีการบูรณปฏิสังขรณ์ สร้างเสริมสิ่งหนึ่งประการใดก็ตาม ถ้าเห็นว่ายังอยู่ในงบประมาณที่จะ "ไถ" บรรดารุ่นพี่ได้ ก็จะไปสะกิดขอจากพระที่ท่านรับสังฆทาน โดยไม่ไปรบกวนหลวงพ่อให้เสียเวลา หรือถ้าหากว่าเป็นกิจการงานต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับการสงเคราะห์ผู้อื่น ก็จะดูว่าในส่วนนั้นมีข้าวของในคลังเหลือพอที่จะแบ่งปันอะไรได้บ้าง ซึ่งระยะนี้สารพัดโรงเรียนก็ขอข้าวของมา เพื่อที่จะนำไปใช้ในงานวันเด็ก กระผม/อาตมภาพเองก็สั่งแจกจ่ายให้ไปตามสมควรทุกโรงเรียนที่ขอมา

ก็แปลว่าสิ่งที่ท่านทั้งหลายได้ทำบุญไปนั้น บุคคลที่ละอายชั่วกลัวบาป ท่านก็ไม่ได้ยึดเอาไว้เป็นของตน หากแต่มีจิตสำนึกอยู่เสมอว่าได้มาเพราะตนเองเป็นสงฆ์ แม้ว่าเขาระบุว่าถวายเฉพาะตัว ก็ยังรู้ว่าตนเองได้มาเฉพาะตัวเพราะว่าเป็นพระสงฆ์ จึงมีการที่จะแบ่งปันออกมาเพื่อส่วนรวมหรือว่าเพื่อสงฆ์อยู่เสมอ เรื่องพวกนี้นอกจากครูบาอาจารย์จะต้องเข้มงวดกวดขันในการอบรมแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดก็คือพระภิกษุสามเณรนั่นเอง ที่จะต้องรู้จักละอายชั่วกลัวบาป..!

กระผม/อาตมภาพเองยังรู้สึกว่าตนเองโชคดีมาก เนื่องเพราะว่าบุคคลรอบตัวที่ต้องยุ่งเกี่ยวกับบัญชี การงานการเงินต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นพี่มุกดา (นางสาวมุกดา เพชรชื่นสกุล) พี่สาวของกระผม/อาตมภาพเอง ป้ามอย (นางสาวมณีวรรณ สัมฤทธิ์) ซึ่งออกจากงานแล้วก็มาช่วยงานวัดอยู่ เจ๊เกียง (นางสาวมาลินี ตีรเลิศพานิช) ซึ่งลาออกจากความเป็นครูแล้วมาช่วยงานวัดเช่นกัน เจ๊นี้ (นางสาวสุมาลี ตีรเลิศพานิช) ซึ่งเป็นลูกสาวของกระผม/อาตมภาพ รับเอาไว้ตั้งแต่สมัยยังไม่ได้บวช

ตลอดจนกระทั่งไอ้ตัวเล็ก (นางสาวพัชรีภรณ์ หยกอุบล) ผู้รับหน้าที่ต่าง ๆ ในเว็บไซต์วัดท่าขนุน และในเฟซบุ๊กวัดท่าขนุน และลูกกิฟท์ (นางสาวอันตรา ลักษณะ) ซึ่งทำหน้าที่ช่วยจัดจำหน่ายวัตถุมงคคลต่าง ๆ ให้กับทางวัดท่าขนุนนั้น ทุกคนไม่เคยมีปัญหาในเรื่องเงินเลย เพราะว่าในการได้รับการอบรมมานั้นก็คือ อะไรที่ไม่ใช่ของเราจะไม่ไปแตะต้อง โดยเฉพาะในส่วนของเงินสงฆ์ ของสงฆ์ ถ้าหากว่าแตะเข้าเมื่อไร อเวจีมหานรกจะรออยู่..! ทุกคนเสียดายคุณงามความดีของตนเองมากกว่าที่จะเห็นแก่เงิน