[เถรี]

วันนี้วันพฤหัสบดีที่ ๒๖ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ กระผม/อาตมภาพเดินทางออกจากที่พักวัดอุทยาน ตำบลบางขุนกอง อำเภอบางกรวย จังหวัดนนทบุรี ฝ่ารถติดไปขึ้นทางด่วนต่อด้วยถนนสายพิเศษมอเตอร์เวย์ (๗) เพื่อที่จะตรงไปจังหวัดจันทบุรี เนื่องจากได้รับฎีกานิมนต์จากพระสมุห์สุกฤษฎิ์ ปญฺญาวโร ประธานที่พักสงฆ์บ้านคลองโป่ง หมู่ที่ ๑๐ ตำบลขุนช่อง อำเภอแก่งหางแมว จังหวัดจันทบุรี

พระสมุห์สุกฤษฎิ์ท่านเป็นลูกศิษย์ของหลวงพ่อมนัส มนฺตชาโต หรือว่าที่พวกกระผม/อาตมภาพในสมัยยังอยู่ที่วัดท่าซุง เรียกท่านกันว่า "หลวงพี่มนัส" เมื่ออยู่กันไปนาน ๆ ต่างคนต่างก็เฒ่าชะแรแก่ชราไปตาม ๆ กัน ก็ต้องมาเรียกตามหมู่ลูกศิษย์เป็น "หลวงพ่อมนัส" แทน

จะว่าไปแล้ว หลวงพ่อมนัสท่านต้องถือว่าเป็นพระเถระอาวุโส ที่ให้ความเคารพนับถือพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง อย่างสุดจิตสุดใจ ท่านมีอายุพรรษาใกล้เคียงกับหลวงพ่อวิชา รติยุตฺโต ซึ่งปัจจุบันหลวงพ่อวิชาพำนักอยู่ที่สำนักสงฆ์ชอนทุเรียน จังหวัดนครสวรรค์

ก่อนหน้านี้หลวงพ่อมนัสท่านอยู่ที่คลองเกวียนลอย เมื่อความเจริญมาถึงก็เผ่นไปอยู่ที่สำนักสงฆ์ฟื้นฟูจิตเขาแหลม ครั้นพอเขาแหลมเริ่มวุ่นวายมาก ก็มาสร้างที่พักสงฆ์บ้านคลองโป่งแห่งนี้ ทำเอากระผม/อาตมภาพยังรู้สึกว่า คนที่มาอยู่จันทบุรีจะมีปฏิปทาแบบนี้กันทุกคนหรือเปล่า ?

เนื่องเพราะว่าพี่ชายคนโตของกระผม/อาตมภาพเองซึ่งเป็นลูกแม่ใหญ่ ได้ตามเตี่ยมาจากเมืองจีน เมื่อมาถึงหางานหาการทำ จนมีเงินก้อนหนึ่งก็มาซื้อที่ดินทำสวนทุเรียนอยู่ที่ห้วยสะท้อน จังหวัดจันทบุรีนี่เอง เมื่อห้วยสะท้อนมีความเจริญขึ้น พี่ใหญ่ก็ขายที่ดิน วิ่งมาซื้อที่ดินที่อำเภอแก่งหางแมวแห่งนี้ ซึ่งสมัยนั้นยังเป็นแค่หมู่บ้านเท่านั้น

ครั้นแก่งหางแมวเจริญขึ้น พี่ใหญ่ก็ขายที่ดิน วิ่งไปซื้อที่ดินที่สุดใจ ซึ่งชาวบ้านเรียกกันแบบชนิดไม่ต้องเกรงใจว่า "สุดใจขาดดิ้น" กระผม/อาตมภาพเองกว่าที่จะไปเยี่ยมได้แต่ละที ยังบ่นกับลูก ๆ ของพี่ใหญ่ ซึ่งก็คือลูกพี่ลูกน้องของตัวเองว่า "พี่ใหญ่น่าจะเป็นคนกลัวความเจริญ พอความเจริญมาถึง ทนความวุ่นวายไม่ไหว ก็หนีเข้าป่าลึกไปเรื่อย ๆ" ยังดีที่ว่าสุดใจนั้นก็คือสุดเขตจังหวัดจันทบุรีแล้ว ถ้าหากว่าขืนหนีต่อไปก็ต้องข้ามเขาบรรทัด ทะลุเข้าไปเป็นประชากรชาวเขมรอย่างแน่นอน..!