[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเองเหลือบมองแล้วก็ถอนใจ พอดีท่านเจ้าคุณสายรุ้งส่งมาตรงหน้า บอกว่า "หลวงพ่อเล็กน่าจะถนัดกว่า" กระผม/อาตมภาพก็รู้ท่า จึงได้บอกว่า "ดูได้แค่งู ๆ ปลา ๆ เห็นว่ากรอบสวยขนาดนี้น่าจะไม่มีปัญหากระมัง ?"

เรื่องพวกนี้ถ้าหากว่าคนฟังออกก็จะรู้ว่า ถ้าเราพูดว่าเป็นของทำเลียนแบบก็จะเสียน้ำใจกัน โดยเฉพาะบุคคลที่ไม่รู้มารยาทในวงการ ไปถามอยู่ต่อหน้าร้านจำหน่ายวัตถุมงคลและคนขายว่า "ของแท้ไหมครับหลวงพ่อ ?" ซึ่งกระผม/อาตมภาพเองก็ถือมารยาทในวงการ ก็คือ "ไม่ทุบหม้อข้าวของใคร" ได้แต่บอกว่าต้องดูด้วยตนเอง ต่อให้กระผม/อาตมภาพบอกไปแล้ว ถ้าท่านไม่มั่นใจก็จะเสียกำลังใจเปล่า ๆ

เรื่องในลักษณะอย่างนี้ เราไปถามต่อหน้าคนขาย เขาถือว่าเสียมารยาทมาก ไม่มีใครไปชี้เป็นชี้ตายตรงนั้นหรอก เพราะไม่แน่ใจเหมือนกันว่า จะเจอมีดเจอปืนเป็นรางวัลในการชี้เป็นชี้ตายตรงนั้นหรือเปล่า..!? จึงเป็นเรื่องที่ถ้ามีโอกาสถามลับหลังก็จะบอกให้ แต่ถ้าหากว่าถามตรงนั้นเมื่อไร ไม่มีทางที่กระผม/อาตมภาพจะฟันธงให้

โดยเฉพาะลูกศิษย์บางท่าน เห็นกระผม/อาตมภาพไปยืนเล็งวัตถุมงคลที่ร้านไหนก็มักจะจ้องตามไป พอกระผม/อาตมภาพชี้วัตถุมงคลที่ตนเองต้องการ จ่ายเงินเสร็จสรรพเรียบร้อย ที่เหลือก็แห่เข้าไป "อย่างกับแร้งลง" โดยที่ลืมไปว่า ในส่วนที่กระผม/อาตมภาพเอาไปนั้น ก็คือของที่สามารถพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าใช่ ส่วนที่ไม่ได้เอาไปไม่ใช่ว่าไม่มีสตางค์ หากแต่ว่าเป็นของที่ทำเลียนแบบขึ้นมาล้วน ๆ..!

บางอย่างก็พูดกันในวงการว่า "เก๊ ๑๐๐ เมตร..!" ก็คืออยู่ห่าง ๑๐๐ เมตรก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ แต่ท่านทั้งหลายเห็นครูบาอาจารย์หยิบของร้านไหน ก็แห่กันไปบูชาที่ร้านนั้น ขอบอกว่า "ถ้าทำในลักษณะนี้ โอกาสที่ท่านจะเสีย "ค่าเล่าเรียน" แพง ๆ ก็มีถึง ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ทีเดียว..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๒๔ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)