[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๑๘ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ กระผม/อาตมภาพกำลังจะเดินทางไปยังจังหวัดสกลนคร เพื่อทำพิธีบวงสรวงขออนุญาตบูรณะพระบรมธาตุเชิงชุม จังหวัดสกลนคร ให้กับหลวงพ่อนิล (พระครูวินัยธรธวัชชัย ชาครธมฺโม) ประธานที่พักสงฆ์อาศรมศรีชัยรัตนโคตร จังหวัดสกลนคร ซึ่งท่านอาสาเป็นประธานในการบูรณะส่วนที่ ๔ ของยอดพระบรมธาตุเชิงชุมในครั้งนี้ โดยที่กระผม/อาตมภาพได้รับการถวายตั๋วเครื่องบิน ๒ ที่นั่งจากโยมแอ๊ว (นางพิชญ์สินี ชาญปรีชญา) ไม่เช่นนั้นแล้วก็คงจะเอารถของวัดไปเอง

หลายท่านอาจจะสงสัยว่า ทำไมกระผม/อาตมภาพถึงได้ชอบเอารถวัดเดินทางไกล ๆ ? ซึ่งนอกจากจะทำให้ตนเองเหนื่อยแล้ว ยังเสี่ยงกับอุบัติเหตุต่าง ๆ ตลอดเส้นทางอีกด้วย ก็อยากจะเรียนถวายพระภิกษุสามเณรทุกท่าน ตลอดจนกระทั่งบอกกล่าวให้ญาติโยมทั้งหลายได้ทราบว่า

การเดินทางโดยเครื่องบินนั้น ถ้าหากว่าในสายตาชาวบ้านทั่วไปแล้ว จะมองว่าเป็นเรื่องของพระภิกษุสามเณรที่มีฐานะร่ำรวย พูดง่าย ๆ ก็คืออยู่ในระดับ "ไฮโซ" โดยที่ไม่ได้นึกว่าพระสังฆาธิการระดับต่าง ๆ ตลอดจนกระทั่งพระภิกษุสามเณรนั้น มีส่วนลดในการโดยสารพาหนะต่าง ๆ ตลอดจนกระทั่งหลายตำแหน่งก็ได้ตั๋วพาหนะต่าง ๆ ฟรี ไม่ว่าจะเป็นรถยนต์ รถไฟ หรือว่าเครื่องบิน แต่ถ้าหากว่าไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่ระบุเอาไว้แล้ว ก็ต้องจ่ายกันในราคาที่ค่อนข้างจะสูง

กระผม/อาตมภาพเองนั้น พยายามที่จะไม่ให้คนมองไปในภาพของพระภิกษุสามเณรผู้มีฐานะร่ำรวย เนื่องเพราะสำนึกอยู่เสมอว่า องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าวางตัวพวกเราเอาไว้ในลักษณะของขอทาน ก็คือปัจจัย ๔ ในการดำรงชีวิต ไม่ว่าจะเป็นอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค ล้วนแล้วแต่ต้องอาศัยจากญาติโยมทั้งสิ้น ถ้าหากว่าญาติโยมไม่มีความเมตตาแล้ว เราเองก็ไม่สามารถที่จะดำรงชีวิตอยู่ได้ ซึ่งการที่ญาติโยมจะเมตตาเรา ก็แปลว่าเราต้องอยู่ในฐานะที่ต่ำต้อย ไม่ใช่อยู่ในฐานะที่ร่ำรวย สูงส่งกว่าญาติโยมทั้งหลาย

แม้กระทั่งในการเดินทางในกรุงเทพฯ กระผม/อาตมภาพก็มักจะไปโดยรถแท็กซี่เสมอ ยกเว้นว่าทางเจ้าภาพนำรถส่วนตัวมารับ พรรคพวกเพื่อนฝูงก็เคยถามว่า "ทำไมไม่เอารถวัดมา ?" กระผม/อาตมภาพบอกว่า การใช้รถวัดเดินทางในกรุงเทพฯนั้น มีความยากลำบากหลายประการ