[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๑๗ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ นอกจากไปเยี่ยมนิสิตคณะพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ซึ่งปฏิบัติธรรมอยู่ที่อาคารปฏิบัติธรรมมหาโพธิญาณวิชชาลัย พุทธมณฑล จังหวัดนครปฐมแล้ว เวลาที่เหลือก็ต้องไปหาหมอเพื่อซ่อมสุขภาพของตนเอง

โดยเฉพาะส่วนหนึ่งก็คือการที่จะเดินทางไปยังเมืองฮาร์บิน ซึ่งปัจจุบันนี้สถานการณ์รอบข้างดูแล้วน่าเป็นห่วงมาก อย่างเช่นว่าเกาหลีมีหิมะตกหนักที่สุดในรอบ ๑๑๗ ปี หรือว่ามองโกเลียอยู่ ๆ อุณหภูมิก็ลดฮวบลงไปที่ -๔๖ องศาเซลเซียส ทำเอาสัตว์เลี้ยงแข็งตายไปเป็นหมื่น ๆ ตัว..! แล้วที่ฮาร์บินซึ่งขึ้นชื่อลือชาว่าเป็นเมืองหนึ่งที่หนาวเย็นเป็นที่สุดนั้น จะมีสภาพเป็นอย่างไรบ้าง ?

ตัวกระผม/อาตมภาพเองที่ตั้งใจไปหาที่ตายนั้นไม่เป็นอะไรหรอก มีแต่ญาติโยมที่จะติดตามไปเท่านั้นแหละว่าจะเอาตัวรอดได้หรือไม่ ? ซึ่งบางส่วนก็ได้รับการบอกใบ้เป็นปริศนามาเช่นกันว่า ไปแล้วจะเอาตัวรอดมาได้อย่างไร ? แต่ด้วยความที่ไม่ได้ใส่ใจคิดว่าตนเองจะรอดมาได้ จึงไม่ได้คิดจะไปตามแก้ปริศนาทั้งหลายเหล่านั้น

ส่วนอีกเรื่องหนึ่งที่สร้างความเดือดร้อนให้กับลูกกิฟท์ (นางสาวอันตรา ลักษณะ) ที่เป็นหัวหน้าทัวร์ในครั้งนี้ก็คือ พอดีประเทศจีนเป็นเจ้าภาพในการจัดแข่งกีฬาเอเชี่ยนวินเทอร์เกมส์ ซึ่งไปจัดกันที่เมืองฮาร์บิน มณฑลเฮยหลงเจียง สาธารณรัฐประชาชนจีนนั่นเอง ทางการจีนจึงได้ยึดโรงแรมบริเวณนั้นไปจนหมดเกลี้ยง..! ทำเอาผู้ติดต่อทางด้านประเทศจีนแทบจะหัวหงอก เพราะไม่แน่ใจว่าถึงคณะของเราจะไปกันแค่ไม่กี่คน แต่จะหาที่พักให้ได้หรือไม่ ?!!

กระผม/อาตมภาพเองก็ไม่ได้หนักใจเช่นกัน เพราะมั่นใจว่าสามารถก่อกระท่อมหิมะอยู่ได้เองอย่างแน่นอน""! เนื่องเพราะว่าบุคคลที่เคยเผชิญหน้ากับความลำบากมามากแล้ว ก็จะไม่เห็นว่ามีอะไรให้ลำบากอีก แบบเดียวกับที่โบราณกล่าวไว้ว่า "ลำบากก่อนแล้วสบายเมื่อปลายมือ" ก็คือถ้าเจอเรื่องลำบากที่สุดมาแล้ว เรื่องอื่นก็กลายเป็นเรื่องที่สบายไปหมด