[เถรี]

การเวียนว่ายตายเกิดอยู่ใน ๓๑ ภพภูมินั้นน่ากลัวมาก เพราะเราไม่ว่าจะเกิดอยู่ในภพไหนภูมิไหนก็มีแต่ความทุกข์ ไม่ว่าจะอยู่ในภูมิของฉกามาวจร (เทวดานางฟ้า ๖ ชั้น) อยู่ในภูมิของรูปพรหม ๑๖ ชั้น ก็รอดไปได้แค่ ๕ ชั้น อยู่ในภูมิของอรูปพรหม ๔ ชั้น ไม่รอดสักชั้น..! รูปพรหม ๑๖ ชั้น รอดไปได้ ๕ ขั้นเพราะว่าสุทธาวาสพรหม ๕ ชั้นท่านเป็นพระอนาคามี ไม่ต้องลงมาทุกข์ข้างล่างอีก ทุกข์อยู่ข้างบนแค่รอว่าเมื่อไรจะบรรลุ เฮ้อ..นานโคตร ๆ..! ๕ ชั้นเขาแบ่งเป็น

อันตราปรินิพพายี ปรินิพพานเสียในระหว่างอายุ ก็คือจะช่วงไหนก็ได้
อุปหัจจปรินิพพายี ปรินิพพานเมื่ออายุได้กึ่งหนึ่ง สมมุติว่ารูปพรหมชั้นนั้นอายุสองหมื่นมหากัป ได้หนึ่งหมื่นมหากัปถึงจะบรรลุ โอ้..พระเจ้า นานแค่ไหนวะ ?
สสังขาราปรินิพพายี ใช้ความเพียรพยายามมากเพื่อบรรลุ
อสังขาราปรินิพพายี ไม่ต้องใช้ความเพียรพยายามมาก
อุทธังโสโตอกนิฏฐคามี อันสุดท้ายยากที่สุด ค่อย ๆ ไต่ระดับขึ้นไป ถึงยอดเขาเอเวอเรสต์เมื่อไรก็บรรลุ แล้วจะไม่ทุกข์ได้อย่างไร รอนานขนาดนั้น ?!

เพราะฉะนั้น..ต่อให้เป็นสุทธาวาสพรหมก็ยังมีทุกข์ ก็คือต้องเพียรพยายามเพื่อความหลุดพ้น ส่วนพวกเราต่ำเตี้ยเรี่ยดินอยู่แค่นี้ ไม่คิดจะพยายามทำอะไรเลย ? จะใช้คำว่า "สมควรตาย" ก็ไม่ใช่ "สมควรเกิดต่อไป..!"

ใช้คำว่า ทุกขา ชาติ ปุนัปปุนัง เกิดเมื่อไรก็ทุกข์แล้วทุกข์อีก
เย จะ โข สัมมะทักขาเต ธัมเม ธัมมานุวัตติโน
เต ชะนา ปาระเมสสันติ มัจจุเธยยัง สุทุตตะรัง
ไม่มีใครรอดฝีมือมัจจุราชได้เลย..!

กัณหัง ธัมมัง วิปปะหายะ สุกกัง ภาเวถะ ปัณฑิโต
บัณฑิตจึงพยายามประพฤติในกรรมอันขาว ละกรรมอันดำเสีย ก็คือทำดีละชั่ว

โอกา อะโนกะมาคัมมะ วิเวเก ยัตถะ ทูระมัง
เพื่อที่จะข้ามฝั่งแห่งโอฆะ ก็คือห้วงน้ำแห่งกิเลสนี้ให้ได้