[เถรี]

หลวงปู่เจ้าคุณนรรัตนราชมานิต (ธมฺมวิตกฺโก) วัดเทพศิรินทราวาส ท่านบอกว่า

ผิดหนึ่งพึงจดไว้...............ในสมอง
เร่งระวังผิดสอง..................ภายหน้า
สามผิดเร่งคิดรอง.......จงหนัก เพื่อนเอย
ถึงสี่อีกทีห้า...............หกซ้ำ อภัยไฉน !

ก็คือผิดแล้วต้องเอามาเป็นครู เอามาเป็นบทเรียน เราจะต้องไม่ผิดในลักษณะนั้นอีก คราวนี้ของพวกเรา "ผิดเป็นครู" บ่อยเกินไป ปัจจุบันนี้ผิดจนเป็นศาสตราจารย์พิเศษไปแล้ว..! เฉพาะเงินค่าวิชาการนี่ท่วมเงินเดือนเลย..! เพราะว่าเราไม่จดไม่จำแล้วก็ไม่เข็ด กับการที่ตกเป็นทาส โดนกิเลสจูงจมูกมาชาติแล้วชาติเล่าแม้แต่ชาตินี้ แค่ตั้งใจจะลดน้ำหนักยังโดนจูงจมูกให้เราไปกิน ลดไม่ได้จนทุกวันนี้ แล้วจะไปทำอย่างอื่นได้อย่างไร ? อันนี้ไม่ได้ว่าใครนะ..ว่าตัวเอง..!

เราจะไปโทษคนอื่นไม่ได้ทั้งสิ้น โทษดิน โทษฟ้า โทษอะไรไม่ได้ โทษได้แต่ตัวเอง ทุกวันนี้เราเกิดมาเพราะเราทำเอง มนุษย์เรานี่โคตรเก่งเลย สร้างสวรรค์ สร้างพรหม สร้างนิพพานได้ ที่เก่งสุดก็คือสร้างนรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉานไว้เพียบเลย..!

เคยไปดูเขาตีอวนไหม ? ถึงเวลาดึงปลาขึ้นมาทีหนึ่ง ๕ ตัน ๑๐ ตัน เทลงไปนับตัวไม่ถ้วนว่ากี่ล้านตัว แต่ละตัวเท่านิ้วมือ นั่นหนึ่งตัวก็คือหนึ่งชีวิตที่ต้องไปชดใช้กรรม อะไรจะทำกรรมกันได้มากมายมหาศาลขนาดนั้น..!

มีหลวงตาอยู่รูปหนึ่งท่านบอกกระผม/อาตมภาพว่า "ท่านเล็ก..รู้ไหมว่าทำไมพวกสัตว์ทะเลไม่หมดไปสักที ? ก็เพราะว่าคนเรามีสภาพจิตที่ไหลลงต่ำ เหมือนอย่างกับน้ำที่ไหลลงทะเล ในเมื่อเป็นเช่นนั้นถึงเวลาฆ่าสัตว์ตัดชีวิตไว้ ก็เลยลงไปเกิดอยู่ในทะเลกันเสียมากต่อมาก"

อาตมภาพฟังแล้วก็ "เออ..หลวงตาพูดดี แต่ไม่ถูก" เพราะว่าสิ่งที่แท้จริงนั้นก็คือ เราฆ่าสัตว์อะไรไว้กี่ตัว เราต้องไปเกิดเพื่อชดใช้กรรมที่ฆ่าเขาจำนวนเท่าที่ได้ฆ่าเอาไว้ ไม่ใช่ว่าใครฆ่าสัตว์แล้วต้องลงทะเลเสียหมด บินอยู่บนฟ้า มุดรูอยู่ใต้ดิน วิ่งอยู่ในป่าเยอะแยะไป สำคัญที่ว่าฆ่าตัวอะไรไว้บ้างต่างหาก