[เถรี]

คราวนี้ในเรื่องของทางธรรมเราจำเป็นต้องเว้นจากกิเลสใหญ่ทั้งหลายเหล่านี้ทุกประการ ไม่ใช่เว้นเฉพาะกามารมณ์ โปรดอย่าเข้าใจผิด พระพุทธเจ้าให้เราเว้นทุกอย่าง

การปฏิบัติธรรมเป็นการทวนกระแสโลก แรก ๆ เราไม่แข็งแรงทวนกระแสไม่ไหวหรอก ไหลตามน้ำตลอดเวลา หลังจากพยายามต่อสู้ฝึกฝนไปเรื่อย ๆ ก็เริ่มแข็งแรงบ้าง ว่ายทวนน้ำได้บ้าง หมดแรงรามือเมื่อไรก็ลอยตามน้ำไปอีก จึงต้องฝึกฝนตนเองอยู่ทุกเวลา ทุกนาที ทุกวินาที เพื่อที่จะต่อต้าน รัก โลภ โกรธ หลง แต่ท้ายที่สุดยิ่งต่อต้านยิ่งแพ้ เพราะเราไม่เข้าใจว่ามันเกิดได้อย่างไร

รัก โลภ โกรธ หลง มีทุกคนเป็นปกติ เพียงแต่ว่าเราต้องคอยระมัดระวัง ตาเห็นรูปห้ามคิด หูได้ยินเสียงห้ามคิด จมูกได้กลิ่นห้ามคิด ลิ้นได้รสห้ามคิด กายสัมผัสห้ามคิด คิดเมื่อไรถ้าไม่เป็นราคะก็เป็นโทสะ ถ้าเป็นราคะ..เกิดความยินดี ก็จะโลภะ..อยากมีอยากได้ เจ้าสองตัวนี้มาด้วยกัน ถ้าหากว่าไม่ชอบใจ..ก็เป็นโทสะ กินเราทั้งขึ้นทั้งล่อง

ดังนั้น..ถ้าหากว่าเราจะคิด ต้องคิดแบบคนมีปัญญา คือคิดอย่างไรให้คุณงามความดีเจริญ ไม่ใช่คิดให้กิเลสเจริญ

ก็แปลว่าอันดับแรกเราต้องมีสติ รู้ให้ทันว่าตอนนี้ราคะเกิด ตอนนี้โทสะเกิด ตอนนี้โลภะเกิด แล้วก็ใช้กำลังสมาธิหักห้ามตัวเอง ไม่ให้คล้อยตามราคะโลภะโทสะนั้น ๆ นี่แค่เบื้องต้น

หักห้ามตนเองได้แล้วทำอย่างไรจึงจะดึงตัวเองให้ออกห่างมาได้ ? ตอนนี้งานหนักกว่าเดิม ไม่ใช่ทวนกระแสเฉย ๆ ต้องตัดกระแสให้ได้ด้วย

ถ้าหากว่าสติของเราอยู่กับปัจจุบันตรงหน้า ไม่ไปไหน อยู่กับลมหายใจเข้าออกแค่นี้ ยืน เดิน นั่ง นอน ดื่ม กิน คิด พูด ทำ ความรู้สึกทั้งหมดอยู่กับลมหายใจเข้าออกแค่นี้ กิเลสจะกินเราไม่ได้ เพราะว่ากิเลสเกิดจากการที่เราหวนหาอาลัยในอดีตหรือฟุ้งซ่านในอนาคต "คนโน้นหล่อดีนะ..เป็นแฟนเราก็ดี" นี่เป็นอนาคต "เคยมีแฟนหล่อแบบนี้ ตอนนี้เขาไปมีคนใหม่แล้ว" นี่เป็นอดีต