[เถรี]

เราทำอะไรเรารู้ เมื่อรู้ว่าดีเราก็เร่งทำให้มากไว้ รู้ว่าชั่วเราก็เร่งละเอาไว้ ท้ายที่สุดเมื่อละชั่วทำดีไปเรื่อย ๆ ดีจะมีมากกว่าชั่ว ตอนนั้นคุณงามความดีทุกอย่างจะมารวมตัวกัน แล้วอะไรก็ขวางเราไม่ได้

แต่ถ้าตอนดีชั่วก้ำกึ่งกันนี่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหนเลย ไอ้โน่นก็ซ้ายหันมาทางนี้ ไอ้นี่ก็ขวาหันไปทางโน้น แทบจะโดนฉีกแบ่งเป็นสองซีก บางคนอยากจะเอาหัวโขกข้างฝา กูจะเลี้ยวไปทางไหนดี ? ไปไหนไม่ได้ก็นั่งนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้นแหละ..! อย่างน้อย ๆ ตอนนั่งอยู่ตรงนั้นก็ไม่ได้ไปทำชั่วที่ไหนหรอก อย่างดีก็แค่คิดได้ แต่ทำไม่ได้ เพราะว่าเราไม่ไปตามกิเลสสั่ง..!

สมัยวัยรุ่นอาตมภาพเจอมาเยอะแล้ว อยากชั่วมากใช่ไหม ? นั่งอยู่หน้าพระประธานนั่นแหละ อย่างเก่งมึงก็ให้กูคิดชั่วได้ แต่ให้กูพูดไม่ได้หรอก เพราะว่ากูไม่ยอมพูด มาให้กูทำยิ่งไม่ไปใหญ่เลย ลองดูสิว่าใครจะแน่กว่ากัน..! ทิพจักขุญาณเราไม่ต้อง อตีตังสญาณรู้อดีตไม่ต้อง อนาคตังสญาณรู้อนาคตไม่ต้อง ปัจจุปปันนังสญาณนี่แหละดีที่สุด กูจะนั่งมองพระอยู่ตรงนี้ แน่จริงมึงลากกูไปให้ได้สิ..! คือถ้าไม่บ้าขนาดนั้นนี่สู้กิเลสไม่ได้หรอก

โดยเฉพาะท่านใดที่มาปฏิบัติธรรมนั้น ถ้าเพื่อนฝูงหรือว่าพี่น้องตัวเองยังไม่ได้บอกว่า "บ้า" นี่ยังเอาดีไม่ได้หรอก ต้องทำให้คนรอบข้างเขาเห็นว่าเราบ้านั่นแหละถึงจะพอที่จะเอาตัวรอดได้ เพราะว่าสิ่งที่เราทำ ไปฝืนความต้องการของคนทั่วไป คนอื่นเขาไหลตามน้ำสบาย ๆ เราไปทวนน้ำเหนื่อยแทบตายอยู่คนเดียว เขาก็ว่าเราบ้า เพราะฉะนั้น..จงรักษาความบ้าเอาไว้ให้เหมือนกับเกลือรักษาความเค็ม อันนี้ไม่ใช่พุทธภาษิตและไม่ใช่เถรภาษิต มาสมาทานพระกรรมฐานกันดีกว่า..!

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
ปกิณกธรรมช่วงบวชเนกขัมมะปฏิบัติธรรม วันลอยกระทง ๒๕๖๗ ณ วัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๑๕ พฤศจิกายน- วันอาทิตย์ที่ ๑๗ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย ทะเล)