[เถรี]

"เราเคยไปพังงา พักพังงาคืนหนึ่ง ไม่ได้พักนาน แล้วก็ไปภูเก็ตคืนหนึ่งแล้วกลับมา ไม่ได้เที่ยว ไปพักวัดท่านอาจารย์เทสก์ พอตื่นเช้าก็มาเลย ไม่ได้เข้าไปในเมืองนะ ไม่ได้ไปทั้งสองแห่ง ไปพังงา ภูเก็ต ไม่ได้เที่ยวเลย ไม่ได้เที่ยวทั้งนั้น

ส่วนที่หาดใหญ่หลวงตาเคยไปพักแล้วที่วัดควนจง พอถึงสถานีควนจงก็ขึ้นเขาเลย ไปพักภาวนาอยู่นั้น อยู่ไหล่เขา อยู่ที่นั่นสบายหน่อย เพราะได้ภาวนา สบายดี สงัดเงียบ ไปพักอยู่หลายวัน ท่านมหาจิตอยู่ที่นั่น คุ้นกันมานานแล้วแหละ ท่านอยู่ที่นั่น อยู่ไหล่เขา กุฏิขึ้นไปตั้งข้างบน

ส่วนมากพระท่านชอบอยู่ตีนเขา ไม่ค่อยชอบขึ้นหลังเขา ก็ดีอยู่ สงบสงัด ไปบิณฑบาตตามสวนเขา (วัดนี้อยู่อำเภอนาหม่อมค่ะหลวงตา) วาสนามีแค่นั้น กุดด้วนเลย ไม่ได้ไปอีก ไปสงขลา หาดใหญ่นี้ ดูว่าตั้งแต่ปี ๒๕๒๗ ลูกศิษย์ทางหาดใหญ่ เขาก็มาเยี่ยมอยู่นี้ มาพักภาวนาอยู่นี่นาน เขาเป็นลูกศิษย์กรรมฐาน เดิมจริง ๆ เป็นลูกศิษย์อาจารย์เม้า (หลวงปู่เม้า พลวิริโย) แต่อาจารย์เม้าเสียไปนานแล้วแหละ เขาเป็นลูกศิษย์ท่านเรื่อยมา เขามาต่อว่า ว่าเราไปแล้วไม่ไปอีกเลย..!

คิดถึงอยู่ตลอดเวลา คิดถึงบรรดาลูกศิษย์ลูกหา เพราะได้กำหนดไว้แล้ว ก็เคยบอกออกทางวิทยุก็ออกแล้วนี่ เราไม่ได้พูดมีเล่ห์มีเหลี่ยม มีสันมีคมอะไร เราพูดอย่างตรงไปตรงมา ด้วยความเป็นอรรถเป็นธรรมล้วน ๆ เรากำหนดกฎเกณฑ์ไว้หมดเลยทั่วประเทศไทย คือวาระสุดท้ายจะเอาทางภาคใต้ของเรา กำหนดไว้นะ เป็นภาคใหญ่..ใช่ไหมล่ะ ?

พอกลับมาทีนี้ก็ทิ้งตูมเลย หงายว่างั้นเถอะนะ ยังไม่ถึงไหน เอ้า..มันเริ่มหงายไปแล้ว ๆ เอ้า ยังไง ๆ สุดท้ายก็เลยต้องยอมรับ ไปไม่ได้แล้ว อย่างนี้แหละ

จึงได้ประกาศให้บรรดาพี่น้องทั้งหลายทราบ เฉพาะอย่างยิ่งคือทางภาคใต้ของเรา ซึ่งผิดความมุ่งหมายของเราที่ตั้งไว้แล้วร้อยเปอร์เซ็นต์ ธาตุขันธ์มันพาให้ล้มไปเลย นี่ละ..เรื่องราวมันเป็นอย่างนั้น จึงได้ประกาศออกให้พี่น้องทั้งหลายทราบ โดยเฉพาะอย่างยิ่งทางภาคใต้ของเรา อย่าเสียอกเสียใจ อย่าน้อยอกน้อยใจ อาจารย์นี้เป็นอาจารย์ของคนทุกคน ของคนทุกภาค ของเมืองไทยทุกชีวิต..เราบอกนะ เมื่อมันไปไม่ได้มันก็ต้องยอมรับว่าไปไม่ได้ ก็บอกอย่างนี้ เอ้า..ทีนี้ต่างคนต่างอุตส่าห์พยายามก็แล้วกัน..ก็บอกอย่างนี้"