[เถรี]

ผู้ใหญ่ต้องเป็นผู้นำ เสียสละเพื่อชาติ

ความร่วมไม้ร่วมมือของผู้น้อย โดยมีผู้ใหญ่ในหน่วยงาน ในจังหวัด หรือในประเทศออกมาเป็นผู้นำ ร่วมแรงร่วมใจยกชาติไทยของเรา เป็นการแสดงออกถึงความสามัคคีได้อย่างชัดเจน ดังนี้

"ดังพี่น้องทั้งหลายได้นำเครื่องบริจาคประเภทต่าง ๆ มาวันนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่มีคุณค่า ออกจากน้ำใจแห่งความรักชาติของพี่น้องทั้งหลาย ได้มาช่วยเหลือกัน ปรากฏสง่างามอยู่ที่ศาลาและที่อื่น ๆ ในบริเวณนี้เต็มไปหมด

ท่านผู้ว่าราชการจังหวัดเป็นประธาน เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของพี่น้องทั้งหลาย เพราะผู้ใหญ่สำคัญมากที่สุด ในครอบครัวเหย้าเรือน ก็มีพ่อบ้านแม่เรือนเป็นที่อยู่ที่อาศัยของเด็กลูก ๆ หลาน ๆ ในสกุลนั้น ๆ ถ้าผู้ใหญ่ไม่มี ผู้ปกครองไม่มี ก็หาหลักหาเกณฑ์ไม่ได้

นี่บ้านเมืองของเราก็ต้องมีผู้ใหญ่ เช่น จังหวัด..ก็มีท่านผู้ว่าราชการจังหวัดมาเป็นผู้นำ มาเป็นร่มโพธิ์ร่มไทร เป็นหลักอันใหญ่โต เป็นความอบอุ่นของพี่น้องทั้งหลาย วันนี้จึงมีความสง่าราศีมากในงานของเรา เพราะมีท่านผู้ใหญ่มาประดับเกียรติแก่จังหวัดและชาติไทยของเราให้สง่างาม

ถ้ามีตั้งแต่เด็กเล็กเด็กน้อยตาสีตาสาขวนขวายทำกัน โดยผู้ใหญ่บกพร่อง ผู้ใหญ่ไม่สนใจ อย่างนี้เรียกว่าเสียความงาม เสียความสง่าราศี ไม่มีคุณค่าประการใด ดีไม่ดีเขายังตำหนิผู้ใหญ่อีกด้วย หาความร่มเย็นให้ประชาชนพลเมืองไม่ได้ อย่างนี้เขาก็อาจยกโทษได้

ต่อเมื่อมีผู้ใหญ่มาเป็นผู้นำแล้ว ทำไมใครจะไม่อบอุ่น ต้องมีความอุ่นทั่วหน้ากัน ตั้งแต่ท่านผู้ว่าราชการจังหวัด และรองลงมาตามลำดับลำดา ข้าราชการทุกหน่วย ตำรวจ ทหาร ประชาชน ข้าราชการทุกหน่วยพร้อมเพรียงกันมา ให้ความสนับสนุนและความร่มเย็นแก่พี่น้องชาวไทยและชาติไทยของเราแล้ว ต้องเป็นงานที่มีสง่าราศีมาก"

ผู้ว่าราชการจังหวัดทุกจังหวัดทั่วประเทศ ต่างก็เป็นตัวแทนพี่น้องประชาชนในจังหวัดนั้น ๆ ทำหนังสือนิมนต์องค์หลวงตาไปแสดงธรรมช่วยชาติไม่เว้นแม้จังหวัดเดียว ซึ่งท่านก็เมตตาเดินทางไปเยือนแทบทุกหนทุกแห่งจนทั่ว

มีเพียงภาคใต้ที่ท่านตั้งใจแน่วแน่ว่า จะต้องเดินทางไปเยี่ยมเยียนและรับผ้าป่าช่วยชาติด้วยตนเองให้ได้ เพราะท่านให้ความสำคัญกับภาคใต้มาก ถือเป็นภาคใหญ่ เมื่อถึงเวลาก็จะเดินทางไปในคราวเดียวกัน แต่ในระยะต่อมาสุขภาพของท่านกลับทรุดโทรมลงมาก การเดินทางจึงสะดุดลงด้วยความอาลัยอาวรณ์ยิ่ง ดังนี้

"พี่น้องทั้งหลาย จังหวัดนราธิวาสนี้ไกล หลวงตาเคยไปแล้ว ตั้งแต่ปี ๒๕๑๓ ทางภาคใต้ก็ไปอยู่เรื่อย ๆ แต่ส่วนมากไปธุระ ก็เหมือนกับเป็นผู้ต้องหาไป ต้องจองจำไปตามวันตามเวลาที่นั่นที่นี่ ไม่ได้เป็นอัธยาศัยของตัวเอง จึงไม่ค่อยสะดวกสบาย ไปหลายครั้งเหมือนกัน ไปทางเครื่องบินก็ไป ไปทางรถยนต์ก็ไป

จากนั้นมาแก่แล้วยังรู้สึกเสียใจ ยังประกาศออกให้พี่น้องทางภาคใต้เราทราบทั่วถึงกันอยู่ว่า เราตั้งโปรแกรมไว้เรียบร้อยแล้ว ทั่วประเทศไทยนะ คือในการช่วยชาติคราวนี้ เราจะไปเทศน์ทุกภาคเลย กำหนดไว้เรียบร้อยนะ ภาคใต้เป็นภาคใหญ่ เรากำหนดไว้วาระสุดท้าย พอไปภาคนั้นภาคนี้เสร็จแล้วก็จะลงภาคใต้ จนกระทั่งทั่วถึงหมดแล้วค่อยขึ้นมา ทีนี้เวลาเที่ยวไปเทศน์ไป ๆ อ่อนลง ๆ สุดท้ายภาคอื่น ๆ ก็ยังไม่หมด ภาคใต้เลยไปไม่ได้เลย เพราะเหตุนี้เองนะ"