[เถรี]

พยายามมองให้เห็นเป็นปกติว่า บุคคลในโลกมีแค่ ๒ ประเภท คือ ประเภทตกอยู่ในกระแสสีดำ ก็มีแต่จะไหลลงต่ำไปเรื่อย ๆ ประเภทที่ตกอยู่ในกระแสสีขาว ก็ตะเกียกตะกายขึ้นสูงไปเรื่อย แต่ว่าทั้ง ๒ กระแสก็ไม่มีที่สิ้นสุด ต้องตะเกียกตะกายแบบนั้น ปีแล้วปีเล่า ชาติแล้วชาติเล่า พบแต่ความทุกข์ไม่รู้จบ ก็คือแม้จะสร้างความดีก็ยังประกอบไปด้วยความทุกข์ บุคคลที่สร้างความชั่ว นอกจากความทุกข์ปกติแล้ว ถึงเวลาถ้าผลกรรมที่ตนเองสร้างมาซ้ำเติม ก็จะทุกข์กว่านั้นอีกหลายเท่า..! จนกว่าที่เราจะตัดกระแสนั้นได้ ก้าวขึ้นสู่ฝั่ง ความปลอดภัยถึงจะเริ่มมีขึ้น

แต่ก็ไม่ใช่ปลอดภัยทั้งหมด เพราะว่าถ้าเพิ่งแตะฝั่ง ก็ยังต้องเกิดมาลำบากลำบนอีกอย่างน้อย ๗ ชาติ ก้าวไปได้ไกลกว่านั้น ก็เกิดมาทุกข์ยากลำบากอีก ๓ ชาติ ก้าวไกลกว่านั้น อย่างน้อยก็ต้องเกิดมาทุกข์ยากอีก ๑ ชาติ ถ้าสามารถที่จะตัดขาดในเรื่องของราคะ โลภะ โทสะ ได้ ไม่ต้องลงมาเกิด แต่กลายเป็นว่าต้องทนอยู่อีกนาน เนื่องเพราะว่าสุทธาวาสพรหมนั้น อายุนับเป็นหมื่นมหากัป ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เหมือนอย่างกับบุคคลที่ตั้งหน้ารอคอยว่าเมื่อไรจะถึงคิวของตนเองเสียที การที่ต้องรอแล้วรอเล่า จะไม่ทุกข์นั้นไม่มี

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าสอนพวกเราให้ไปถึงทางสิ้นแห่งความทุกข์ทั้งปวง ซึ่งต้องเดินไปบนมรรคมีองค์ ๘ สรุปแล้วเหลือ ปัญญา ศีล สมาธิ ๓ ประการเท่านั้น เราก็ต้องมองเห็นว่า ถ้าอยู่ในโลกนี้ก็ต้องประสบแต่ความทุกข์สาหัสแบบนี้ เรายังอยากอยู่อีกหรือไม่ ? เดี๋ยวน้ำท่วมภาคเหนือ เดี๋ยวน้ำท่วมภาคใต้ ประเทศนั้นเจอพายุไต้ฝุ่น ประเทศนี้เจอพายุไซโคลน ประเทศโน้นโดนพายุเฮอริเคน ตอนนี้บางประเทศก็เจอพายุหิมะ ตกลงมาทีหนึ่งหนาเป็นฟุต..!

ส่วนที่เหลือก็ยังมีศึกมีสงคราม มีความอดอยากยากแค้นเป็นปกติ ซึ่งความอดอยาก ตลอดจนกระทั่งขาดแคลนเสบียงอาหาร หรือว่าเครื่องยังชีพนี้ จะค่อย ๆ ลามมาถึงประเทศของเรา เพราะว่าต่อให้คุณอุดมสมบูรณ์ขนาดไหนก็ตาม ถ้าหากว่าผลิตน้อยกว่าตนเองกินและใช้ ถึงเวลาถ้าคนอื่นช่วยกินช่วยใช้เมื่อไร เราก็จะเดือดร้อนเมื่อนั้น

ดังที่กระผม/อาตมภาพได้เตือนทุกท่านไปแล้ว ในหลายปีที่ผ่านมาว่า มีที่ดินอยู่ก็ให้พยายามทำเกษตรตามทฤษฎีเศรษฐกิจพอเพียงของในหลวงรัชกาลที่ ๙ หรือว่าโคกหนองนาในพระราชดำริของในหลวงรัชกาลที่ ๑๐ ถึงเวลาคนอื่นเขาอดอยากเดือดร้อน เราเองจะได้มีอยู่มีกิน ซึ่งภาษาราชการใช้คำว่า "ความมั่นคงทางอาหาร" เพราะว่าสิ่งที่สิ้นเปลืองที่สุดในโลกก็คืออาหาร