[เถรี]

คราวนี้ด้วยความที่เป็นครอบครัวคนจีน ทุกวันพระของจีนเขาจะมีการถวายเหล้าถวายน้ำชาที่บริเวณศาลเจ้าที่ ภาษาจีนเขาเรียก "ตี่จู้เอี๊ย" ปรากฏว่าแอบ ๆ แม่ไป กะว่าจะลองแทนเจ้าสักถ้วยหนึ่ง แค่ได้กลิ่นเหล้าก็หงายท้องแล้ว..! ยังสงสัยอยู่ว่า "ของแบบนี้กินได้ด้วยหรือวะ ?"

พอไปเล่าให้พรรคพวกเพื่อนฝูงที่โรงเรียนฟัง เพื่อนบอกว่า "เบียร์ดีกว่า แรงน้อยกว่าเหล้า กินแล้วไม่เสียสุขภาพด้วย" นั่น..ว่าไปยันโน่น..! ท้ายที่สุดเพื่อนก็แอบเอามาให้ พอเปิดฝาได้กลิ่นเท่านั้นเอง เกิดความรู้สึกว่า "คนเรากินของเน่า ๆ แบบนี้ก็ได้ด้วยหรือวะ ?" เพราะว่าสมัยนั้นยังต้องถักแหถักอวนเพื่อเอาไว้หาปลา ถึงเวลาก็ต้องไปถากเปลือกต้นไม้มาต้มเพื่อย้อมแหย้อมอวน อาศัยยางไม้ช่วยเคลือบให้แหอวนไม่เปื่อยง่าย พอถึงเวลาเขาทิ้งน้ำต้มเปลือกไม้ไว้ ๔ วัน ๕ วัน ฟองขึ้นฟอดเลย กลิ่นบูดได้กลิ่นไปไกล ๆ สรุปว่ากลิ่นเบียร์ก็บูดพอกันนั่นแหละ..!

ในเมื่อเหล้าก็ไม่ได้ เบียร์ก็ไม่ได้ ก็หันมาลองบุหรี่ดู สมัยนั้นบุหรี่มีแค่ ๒ ยี่ห้อ ก็คือตรารวงข้าวกับตราพระจันทร์ แอบขโมยของพ่อมาตัวหนึ่ง อุตส่าห์มุดไปอยู่ใต้พุ่มไม้ ปรากฏว่าสูบเข้าไปได้ไม่ถึงครึ่งมวน เมาน้ำลายยืด น้ำลายเหนียวขนาดบ้วนไม่ขาดเลย..! ก็เลยเข็ด สรุปว่าพยายามทำแล้วแต่ไม่สำเร็จสักอย่าง

เมื่อมาทำงานในช่วงวัยรุ่น พี่ชายซ่อมสีรถก็ไปฝึกหัด ถึงเวลาพ่นสีรถ แต่ละคันใช้เวลาประมาณ ๒ ชั่วโมงครึ่งแล้วสิ่งที่ใช้ผสมสีรถก็คือทินเนอร์ ซึ่งจะมีบรรดาเด็กวัยรุ่นในซอยมาขอซื้อเป็นประจำ พอถึงเวลาก็มาสะกิด "พี่ ๆ ขอซื้อทินเนอร์ ๒ บาท" ส่งสำลีมาให้ก้อนหนึ่ง ให้ช่วยชุบทินเนอร์ให้ด้วย

พอหลาย ๆ ครั้งก็รำคาญ บอก "กูให้มึงขวดหนึ่งเลย จะได้ไม่ต้องมาบ่อย ๆ" มันบอกว่า "ไม่ได้พี่..เดี๋ยวอดใจไม่ได้ถึงตาย..!" เสือกกลัวตายอีก..! แล้วมันก็ติดเสียผู้เสียคนกันขนาดเรียนหนังสือไม่ได้ แต่กระผม/อาตมภาพพ่นสีรถ อย่างน้อย ๆ ครั้งละ ๒ ชั่วโมงครึ่ง เมาหัวทิ่ม น้ำลายยืดเป็นประจำ ก็ไม่เห็นอยากจะติดอะไร เป็นไปได้อยากจะเลี่ยงไม่ทำงานตรงนี้มากกว่า ก็เลยสงสัยว่า "ตกลงว่าพวกมึงติดอะไรกันวะ ?!"