[เถรี]

ก่อนปฏิบัติธรรมช่วงเช้า วันเสาร์ที่ ๑๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๗

มีใครเชื่อบ้างว่ามีคนไปซักผ้ามาแล้วด้วย ? พวกเรามักจะทำอะไรช้า เพราะว่าอันดับแรก สติยังไม่พอ ทำเร็วแล้วพลาดได้ อันนี้เป็นเรื่องปกติ อันดับที่สองก็คือ คิดว่าตัวเองมีเวลามาก ไม่เคยคิดว่าลมหายใจนี้หมดไป ไม่รู้ว่าลมหายใจหน้าจะมีหรือเปล่า ? ก็เลยทำอะไรช้า ใจเย็น เห็นแล้วน่าสงสาร..! เป็นการช้าเพราะประมาท ไม่ใช่ช้าโดยธรรมชาติเหมือนหอยทาก หอยทากเร่งให้ตายก็ได้แค่นั้นแหละ ไปเร็วกว่านั้นไม่ได้หรอก เต็มที่ของเขาแล้ว ส่วนพวกเรานั้นยังพัฒนาได้

อาตมาตั้งแต่อยู่กองโรงเรียนฝึกนักเรียนนายสิบ พอเป่านกหวีดปรี๊ดปลุกขึ้นมานี่ สามนาทีจับเวลาทันทีเลย ตั้งแต่เก็บมุ้ง หมอน พับที่นอนให้เรียบร้อย ลงไปอาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน เข้าห้องน้ำ ห้องส้วม กลับขึ้นมาแต่งตัว แล้วลงไปจัดแถวให้พร้อม ให้เวลาสามนาที ทั้งหมดที่ว่ามานั่นแหละ..! สามนาที ขอยืนยันว่ามีเวลาเหลือด้วย ลองหัดดูบ้าง แล้วเราจะมีเวลาทำความดีเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย..!

ตอนช่วงนั้นก็ภาวนาจนชินแล้ว เพียงแต่ว่าการเรียนวิชาทหารนั้นหนักมาก ปลุกตั้งแต่ตีห้า ทั้งวิ่งทั้งกายบริหาร กว่าจะเสร็จสรรพเรียบร้อยก็เจ็ดโมงไปแล้ว มีเวลาอยู่ในโรงเลี้ยงแค่ไม่กี่นาทีสำหรับกินอาหารเช้า บางทีก็เป่าเสียงนกหวีด ปรี๊ดแรกเริ่มกิน ปรี๊ดที่สองต้องอิ่ม แล้วปรี๊ดแรกกับปรี๊ดที่สองบางทีห่างกันแค่สองวินาที..! อิ่มไม่อิ่มก็ต้องอิ่ม..ได้สักคำก็ยังดี..!

แล้วก็ไปเตรียมเคารพธงชาติ หลังจากนั้นก็ฝึกยุทธวิธีการรบ ระเบียบแถว ท่าอาวุธ อาวุธศึกษา โน่น..ห้าโมงเย็นเลิก..วิ่งครับ วิ่งออกกำลังต่อไป กว่าจะกายบริหารเสร็จอะไรเสร็จบางทีก็เกือบทุ่ม มีเวลากินข้าว อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ก็สามนาทีเหมือนเดิม แล้วยังไม่ได้นอนนะจ๊ะ ให้เวลาขัดรองเท้า เข็มขัด เครื่องหมาย ทุกอย่างให้เงาวับภายในไม่กี่นาทีเท่านั้น เสียงนกหวีดปรี๊ดแรกเตรียมตัวนอน ปรี๊ดที่สองต้องหลับเลย ก็แปลว่าเราจะนอนประมาณสองทุ่ม พอสามทุ่มก็ปรี๊ดปลุก ไปฝึกยุทธวิธีรบเวลากลางคืน กว่าจะได้นอนอีกทีก็ตีหนึ่ง ตีสองทุกคืน ตีห้าปลุกอีกแล้ว..! ลองมีชีวิตแบบนี้ดูบ้างไหม ?

ด้วยความที่เห็นคุณค่าของการภาวนา ถึงจะนอนตีสองแล้วตีห้าต้องตื่นก็ตาม พอตีสามต้องลุกมาภาวนา เป็นความเคยชินที่ร่างกายจะตื่นเองโดยอัตโนมัติ ลุกขึ้นมานั่งภาวนา รักษากำลังใจของเรา ปรากฏว่าเพื่อนที่เหนื่อยจะตายชักก็ลุกมากวนตีนเราได้เหมือนกัน..! แทนที่จะนอน ถึงเวลาก็คลานมาพนมมือรอบเตียงเลย "หลวงพ่อขอสองตัว..!" พวกเพื่อนเรียกหลวงพ่อตั้งแต่ยุคนั้นเลยนะ..!

ไม่นานนี่ก็ยังมาที่นี่กัน ๔ คน ๕ คน บอกว่า "ให้ไปงานเลี้ยงรุ่นดูบ้าง" ถามไปว่า "มึงเลี้ยงกันกี่โมง ?" ตอบมาว่า "ห้าโมงเย็น" บอกไปว่า "เออ..มึงไปเถอะ กูจะไปแดกกับมึงได้ที่ไหน..?!" หนอยแน่..เลี้ยงรุ่นห้าโมงเย็น..! เกษียณกันหมดแล้ว ค่อยมีเวลามาหากัน