[เถรี]

แต่ด้วยความที่ว่าสมัยก่อนนั่งรถลำบากมาก นั่งเรือลำบากมาก จนกระทั่งปี ๒๔๙๗ กำนันบุญธรรม นกเล็ก ถึงได้พาชาวบ้านลงเรือ ไปขึ้นรถไฟที่วังโพ เข้าไปต่อรถที่หัวลำโพง ขึ้นไปนครสวรรค์ ไปจนกระทั่งถึงวัดหนองโพธิ์ที่ตาคลี นครสวรรค์ แล้วก็ไปขอกับหลวงปู่น้อย หลวงปู่น้อยก็อนุญาต หลวงปู่สายถึงมาเป็นเจ้าอาวาสที่นี่ เขาก็เลยนับหลวงปู่พุกเป็นเจ้าอาวาสรูปที่ ๑ หลวงปู่เต๊อะเน็งเป็นเจ้าอาวาสรูปที่ ๒ หลวงปู่สายเป็นเจ้าอาวาสรูปที่ ๓

หลวงปู่สายท่านอยู่มาเป็นเจ้าอาวาส เป็นเจ้าคณะตำบล เป็นเจ้าคณะอำเภอ เจริญรุ่งเรืองมาเรื่อย ๆ ได้รับพระราชทานพระครูสัญญาบัตรจากในหลวงรัชกาลที่ ๙ ปี ๒๕๑๑ ที่พระครูสุวรรณเสลาภรณ์ พระครูสมัยนั้นด้ามพัดยังเป็นงาอยู่เลย สมัยนี้ต่อให้เป็นเจ้าคุณใหญ่แค่ไหนก็ด้ามพลาสติก..! แล้วท่านมรณภาพปี ๒๕๓๕ ผ่านมา ๓๒ ปีแล้ว สังขารยังไม่เน่าไม่เปื่อย ยังอยู่ให้ลูกหลานได้กราบ เดี๋ยวญาติโยมก็จะได้ไปกราบกัน

คราวนี้มาพูดถึงเรื่องมรณภาพ เรื่องของความตาย ถัดจากหลวงปู่สายมา เจ้าอาวาสสองรูป ก็คือพระอธิการสมเด็จ วราสโย กับาพระสมุห์สมพงษ์ เขมจิตฺโต ด้วยความที่ท่านยังหนุ่มอยู่ ท่านจึงสึกไป แล้วก็มาถึงอาตมภาพที่เขาถือว่าเป็นเจ้าอาวาสรูปที่ ๖ เป็นเจ้าอาวาสมาตั้งแต่ปี ๒๕๕๑ จนป่านนี้ ก็ราว ๆ ๑๖ ปีแล้ว

พวกเราทั้งหมดส่วนใหญ่อายุมาก เดินทางไกลก็ลำบาก ทำอะไรก็ไม่คล่องตัวเหมือนสมัยหนุ่ม ๆ สาว ๆ แล้ว เราทั้งหลายก็เดินทางหาประสบการณ์ หาความรู้เพิ่มเติม เพราะว่าคนแก่มีดีที่คนอื่นไม่มี ก็คือเห็นโลกมาเยอะ เราสามารถเป็นแบบอย่างที่ดีให้ลูกให้หลานได้ แต่ว่าการที่เราจะเป็นแบบอย่างที่ดีให้ลูกให้หลานได้ เราต้องเป็นตัวอย่างในด้านดี ก็คือในด้านของศีลของธรรม ยิ่งอายุมาก ยิ่งต้องให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนาให้มากไว้ ส่วนอื่นเราทำเพื่อโลกมาเยอะแล้ว ทำเพื่อครอบครัวมาเยอะแล้ว ทำเพื่อสังคมมาเยอะแล้ว ท้าย ๆ นี่ต้องทำเพื่อตัวเองบ้าง คนเราเกิดมาเท่าไรตายหมด อาตมภาพก็เหลืออีกไม่กี่วันก็น่าจะไปเหมือนกัน..!