[เถรี]

เพราะฉะนั้น..อาตมภาพจึงได้กล่าวว่าปัญหาในการปฏิบัติธรรมเกือบทั้งหมด คำตอบอยู่ที่สมาธิ สมาธิทรงตัวได้นี่จบเกือบทุกอย่างเลย ยกเว้นความเป็นพระอริยเจ้าตอนท้าย อันนั้นต้องอาศัยกำลังสมาธิมาเสริมปัญญา ปัญญาเป็นอาวุธ ไม่มีกำลังก็จะยกไม่ขึ้น ต้องเอาอาวุธมาเพื่อที่จะตัด ในที่นี้ก็คือตัดกิเลส พูดเสียน่ากลัวเลย ไปตัด ไปหั่น ไปฟันทิ้ง ฆ่ากันให้ตาย ขายกันให้ขาด ความจริงไม่ใช่หรอก แค่อย่าไปยุ่งกับมันก็พอ..!

ปฏิบัติธรรมไปให้สติสมบูรณ์พร้อม ปัญญาสมบูรณ์พร้อม ตาเห็นรูป ก็จะหยุดทันทีเลย จะคิดต่อไม่ได้ เพราะรู้ว่าถ้าคิดแล้วจะเป็นอย่างไร ? สมมติว่าเห็นโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้ เราคิดอะไร ? หยุดคิดทันไหม ?

วันก่อนสาวเขาส่งรูปมา เป็นอะไร ? เป็นราคะ..ใช่ไหม ?
พวกชวนขายตรง ไม่กี่ปีมีรถลัมโบร์กีนีขี่ เป็นอะไร ? โลภะ..โลภไปแล้ว
ไอ้ห่..นั่นวันก่อนเราอัพสเตตัสขึ้นแล้ว ดันมากดอันไลค์เรา ฆ่าแม่งเลย..! โทสะอีกแล้ว โทรศัพท์เครื่องเดียว รัก โลภ โกรธ หลง มาครบเลย..!

ทุกอย่างถ้าหากว่าหยุดคิดได้ รัก โลภ โกรธ หลง จะเกิดไม่ได้ แต่คราวนี้ปัญญาจะต้องพอนะ ถ้าพอจะโคตรเร็วเลย..! คือจะบอกได้ทันทีเลยว่า ถ้าคิดแบบนี้จะเป็นประโยชน์แบบนี้ ถ้าคิดแบบนี้จะเป็นโทษแบบนี้ ก็จะหยุดด้านที่เป็นโทษ เอาด้านที่เป็นประโยชน์

พวกเราลองไปทำดู ภายในวินาทีเดียวเท่านั้น จะสามารถสรุปทุกอย่างให้เรา ออกมาอยู่ในลักษณะของการไม่แพ้กิเลส ก็คือถ้าทำอย่างนี้จะเป็นราคะ ทำอย่างนี้เป็นโลภะ ทำอย่างนี้เป็นโทสะ ทำอย่างนี้เป็นโมหะ แต่ถ้าทำอย่างนี้กุศลจะเจริญ แล้วจะเลือกอะไร ? คนมีปัญญาก็ต้องเลือกด้านที่เจริญด้วยกุศล

ถามว่าแล้วจะตั้งหน้าตั้งตาเจริญไปถึงไหน ? ก็ทำไว้ ทำไว้เพราะว่าสิ่งนี้ดีเราถึงได้ทำ เว้นสิ่งที่ชั่วเพราะว่าสิ่งนั้นจะทำให้เราตกต่ำ ละชั่วทำดี ละชั่วทำดีไปเรื่อย ท้ายที่สุดถ้าเต็มเมื่อไรก็จะพอเอง ก็แปลว่าเราต้องเกาะความดีไว้ก่อน

พวกที่มาถึงก็ สุญญตา อนัตตา เกาะอะไรไม่ได้เลย นี่อย่าเพิ่งไปเชื่อ พวกนั้นดีแต่ตำรา ไม่เคยทำหรอก ถ้าเราไม่เกาะแล้วเราจะเอาอะไรมาปล่อยจ๊ะ ? คนแบมืออยู่จะมาปล่อยอะไรได้ ก็แปลว่าเราต้องเว้นชั่วแล้วเกาะดีไปก่อน เหมือนอย่างกับคนขึ้นที่สูง ไต่บันไดก็เกาะราวบันไดเพื่อความมั่นคง พอถึงเวลาเราถึงจุดหมาย สมมติว่าถึงห้องนอนแล้ว บางทีปล่อยราวบันไดเดินเข้าห้องไปตอนไหนตัวเองยังไม่รู้เลยเพราะขาดสติ..!