[เถรี]

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าวัดท่าซุงมีการปิดประตูแน่นหนา มีเวรยาม ถ้าไม่ได้อรุณเขาไม่เปิดประตูให้ แล้วถ้าพวกท่านไปเจอรุ่นพี่เขาสอนแบบนั้น ขาดความมั่นใจในสิ่งที่ตนเองศึกษามา ก็จะจดจำผิด ๆ แล้วก็ไปสั่งสอนต่อกันผิด ๆ เพราะว่าผ้าห่างตัวก่อนได้อรุณก็แปลว่าเราขาดครอง ครบ ๗ วันได้อรุณแต่กลับเข้าวัดไม่ทันก็ขาดพรรษา โดนทั้งขึ้นทั้งล่อง แต่เชื่อว่าท่านทั้งหลายก็คงไม่กล้าทักท้วงรุ่นพี่เหมือนกระผม/อาตมภาพ เพราะคิดว่าท่านบอกถูก

แบบเดียวกับที่กระผม/อาตมภาพบอกกับพวกท่านทั้งหลายว่า ถ้าญาติโยมลืมสิ่งของเอาไว้ พระเรามีหน้าที่ต้องเก็บรักษาเอาไว้จนกว่าโยมจะมาขอรับคืน แต่คราวนี้การที่โยมเขามาขอรับคืนก็คือต้องได้คืนไปในสภาพเดิม ไม่ใช่เอาไปทิ้งตากแดดตากฝน ปล่อยให้ผุให้ซีดให้เก่า หรือโดนหมาเอาไปแทะ ถ้าทำอย่างนั้นเขาเรียกว่าศึกษามาแบบโง่ ๆ..!

หรือไม่ก็จีวรที่ซักตากอยู่ กระผม/อาตมภาพเห็นมา ๓ วันแล้ว ไม่ยอมเก็บเสียที ฝีมือใครตากไว้รีบไปเก็บซะ เพราะรู้อยู่ไอ้ทิดนั่นสึกไปแล้ว เพราะฉะนั้น..จึงเป็นภาระหน้าที่ของคนที่ทำ จะต้องรีบเก็บรีบงำ ไม่อย่างนั้นทิ้งเอาไว้ยิ่งนานเท่าไร โอกาสที่จะเปื่อยจะผุจะขึ้นราก็มีมากขึ้น

พระพุทธเจ้าท่านสอนเราทุกอย่าง ไม่ว่าจะกิน จะนอน แม้กระทั่งการนุ่งห่ม หรือว่าเข้าห้องน้ำห้องส้วม คาดว่าคงไม่มีพ่อคนไหนที่สอนลูกละเอียดขนาดนี้ แม้แต่การตากผ้าก็ให้ตากเข้าหาตัว ไม่ใช่เหวี่ยงออกส่งเดช เพราะถ้าหากว่าเหวี่ยงออกไป อาจจะเกี่ยวอะไรขาดได้ แล้วการตากผ้าไม่ให้ตากครึ่ง อย่างน้อยก็ต้องเหลื่อมกันสักคืบสักศอกหนึ่ง เพราะว่าถ้าตากครึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า บริเวณนั้นก็จะเปื่อยขาดง่าย แต่พวกเราไม่ค่อยจะศึกษา แล้วก็ไม่ค่อยที่จะสนใจ ถึงเวลากูก็ตากไปเรื่อย..!

ดังนั้น..จะศึกษาวิชาการอะไรก็ตาม กระผม/อาตมภาพไม่เคยขัด ถือว่า "รู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหาม" แต่ส่วนที่ท่านทั้งหลายต้องศึกษาให้ชัดเจนและปรุโปร่งเลยก็คือ เรื่องของพระธรรมวินัยที่จะรักษาตัวรักษาใจของเรา โดยเฉพาะจะช่วยในการขัดเกลากิเลสของเรา เพื่อความเป็นพระสงฆ์ของเราที่ดียิ่งขึ้น เจริญยิ่งขึ้น ไม่ใช่ไอ้โน่นก็ดี ไอ้นี่กูก็จะเรียน แล้วลืมเรื่องสำคัญที่สุดไปเลย..!