[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๒๗ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๗ มีพระหลายรูปขออนุญาตไปศึกษาเรื่องอักขระเลขยันต์ ซึ่งกระผม/อาตมภาพก็ได้อนุญาตให้ไป แต่สงสัยอยู่ว่าท่านทั้งหลายมั่นใจแล้วหรือว่า สิ่งที่ตนเองศึกษามาเพียงพอที่จะรักษาตัวคุ้มครองตัวได้แล้ว ? สิ่งที่กระผม/อาตมภาพพูดมานี่ไม่ได้หมายถึงวิชาการภายนอก แต่ก็คือศีลหรือว่าวินัยของพระเองเลย..!

สมัยที่กระผม/อาตมภาพบวชใหม่ ๆ ๔ พรรษาแรก จับนวโกวาทจนเปื่อยไปทั้งเล่ม ก็คือทบทวนอยู่ทุกวัน ชนิดที่เรียกว่าขยับตัวเมื่อไรจะรู้ตัวเองทันทีว่าศีลขาดหรือเปล่า ? จากนั้นก็ไปศึกษาในส่วนของอภิสมาจาร ซึ่งความจริงก็ศึกษาไปตั้งแต่ตอนเรียนนักธรรมชั้นโทแล้ว แต่ก็ต้องทบทวนเพื่อที่จะได้เข้าใจ หรือว่าจดจำได้มั่นคงยิ่งขึ้น

พ้นจากพรรษา ๔ แล้ว ถึงไปศึกษาเรื่องของอักขระเลขยันต์ต่าง ๆ ซึ่งแรก ๆ ก็ฝึกหัดเอง เขียนเอง จนกระทั่งท้ายสุด พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านได้เมตตาบอกให้ว่า "การเขียนอักขระเลขยันต์นั้น ขั้นตอนต่าง ๆ นั้นยังไม่สำคัญเท่ากับว่า ตอนที่เขียนเราทรงสมาธิระดับไหน และคิดถึงใคร เนื่องเพราะว่าในเรื่องของเครื่องรางประเภทตะกรุด ผ้ายันต์อะไรต่าง ๆ นั้น ส่วนใหญ่ก็คือเขียนเสร็จต้องใช้งานได้เลย ไม่ได้มีการมีจัดงานปลุกเสกกันอีกรอบหนึ่งแบบที่ทำกันอยู่ทุกวันนี้"

จึงเป็นเรื่องที่พวกเรา ถ้าหากว่ายังศึกษาในเรื่องของพระธรรมวินัยไม่แน่ชัด ไม่สามารถที่จะจดจำได้หมด หรือว่าไม่สามารถที่จะบอกกล่าวต่อให้กับรุ่นน้องได้อย่างถูกต้อง ก็ควรที่จะศึกษาเรื่องของพระธรรมวินัยเพื่อรักษาตัวเองให้รอดก่อนจะดีกว่า

ไม่ใช่ไอ้โน่นก็ขอไปเรียนหมอดู ไอ้นี่ก็ขอไปเรียนอักขระเลขยันต์ สิ่งสำคัญที่จะทำให้เราเป็นพระหรือไม่เป็นพระ เรากลับไม่คิดที่จะศึกษาให้ดี ก็กลายเป็นว่าบวชเข้ามาแล้วน่าจะผิดวัตถุประสงค์ไปหน่อย..! เนื่องเพราะว่าถ้าเราศึกษาไม่ดี ตนเองจดจำไม่ถูกต้อง อาจจะทำผิดพลาดยังไม่พอ ถึงเวลาไปบอกกล่าวสั่งสอน ก็จะทำให้รุ่นน้อง ๆ จดจำผิดพลาดไปด้วย

อย่างที่สมัยจำพรรษาแรก ๆ มีรุ่นพี่เขาบอกว่า "ถ้าเราขอสัตตาหะฯ ไปในระหว่างพรรษาแล้วกลับมา ถ้าก่อนสว่างเข้าวัดไม่ได้ ให้ถอดจีวรโยนเข้าไป พรรษาจะได้ไม่ขาด" กระผม/อาตมภาพก็ยังท้วงบอกว่า "ถ้าแบบนั้นตัวก็ขาดพรรษา ผ้าก็ขาดครอง ถ้าเชื่อคุณผมก็บ้าแล้ว..!" นั่นก็คือลักษณะของการจดจำแล้วบอกกล่าวต่อกันไปผิด ๆ