[เถรี]

อายุกขยมรณะ ตายเพราะหมดอายุ สมมุติว่ากำหนดเอาไว้ที่ ๑๐๐ ปี ถ้าถึง ๑๐๐ ปีแล้วตาย เรียกว่าตายเพราะหมดอายุ

กัมมักขยมรณะ ตายเพราะหมดกรรม เหมือนอย่างพระโลสกเถระ วันหนึ่งกินข้าวได้ไม่เกิน ๗ เม็ดข้าวสุก ไม่รู้ว่าอยู่มาได้อย่างไร ๒๐ กว่าปี ก็เพราะว่ากรรมรักษา เมื่อถึงเวลาหมดกรรมกลายเป็นพระอรหันต์ ก็มรณภาพนิพพานวันนั้นเลย บาลีเขาว่า สมสีสี (สะ-มะ-สี-สี) ก็คือหมดกิเลสพร้อมกับหมดอายุ

ปุญญักขยมรณะ ตายเพราะหมดบุญ กำลังบุญค้ำอยู่ทำให้เป็นเทวดาเป็นนางฟ้าเป็นพรหมได้ หมดบุญต้องจุติคือตาย แต่คำว่าจุติไม่ใช่ตาย จุติคือเคลื่อนไปจากที่นั่น แล้วไปอยู่ที่อื่น ส่วนใหญ่ก็ไปอยู่ต่ำกว่าเดิม..!

อาหารักขยมรณะ ตายเพราะหมดอาหาร

อาหารที่ว่ามี กวฬิงการาหาร อาหารก็คือข้าวน้ำกับขนมทั่ว ๆ ไปที่เราเข้าใจนั่นแหละ มนุษย์ปกติไม่ได้กินสัก ๗ วันก็น่าจะม่องเท่งแล้ว..!

วิญญาณาหาร อาหารก็คือรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส ธรรมารมณ์ที่ใจต้องการ เห็นรูปสวย ๆ ชื่นใจ แก่จะตายอยู่แล้วยังอยู่ได้อีกตั้งพักหนึ่ง เพราะว่าอยากจะดูรูปสวย ๆ..!

ผัสสาหาร คือลมหายใจเข้าออกหรือว่าปราณ คำว่าปราณตัวนี้หมายถึงชีวิต ก็คือพลังชีวิต เห็นชัดที่สุดก็คือลมหายใจของเรา ถ้ายังมีลมหายใจอยู่ก็แปลว่ายังไม่ตาย

แต่ว่าเห็นคนไข้หลายคนยังมีลมหายใจอยู่เพราะเครื่องยังช่วยอยู่ แต่จิตไปนานแล้ว สงสัยเลยถามเทวทูตท่าน ท่านบอกว่า "เหมือนกับรถ ที่วิ่งมาเร็ว ๆ แล้วน้ำมันหมด เครื่องดับ รถยังไหลไปได้อีกพักหนึ่งตามแรงเฉื่อยที่วิ่งมา เดี๋ยวหมดแรงเฉื่อยก็หยุด แบบนี้ก็เหมือนกัน" จิตออกจากร่างไปแล้วแต่ร่างกายยังไม่ตาย เพราะว่าลมหายใจยังมีอยู่ แต่ความจริงจิตออกจากร่างนี่ตายแล้วนะ แต่แรงเฉื่อยทำให้ร่างนี้ยังไปต่อได้