[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๑๘ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๗ มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ตัดสินใจอยู่หลายวันว่าจะพูดถึงดีหรือไม่ ? ท้ายที่สุดคิดว่าถ้าพูดไปแล้วน่าจะมีประโยชน์มากกว่า วันนี้จึงขอกล่าวถึงเรื่องนี้

ก็คือในกลุ่มไลน์ศูนย์ประสานงานเจ้าสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดแห่งประเทศไทย และกลุ่มไลน์หน่วยอบรมประชาชนประจำตำบลทั่วประเทศไทยนั้น มีพระอาจารย์ชื่อดังอยู่รูปหนึ่ง ท่านมีชื่อเสียงทั้งการเป็นนักเทศน์ เป็นนักปาฐกถา และเป็นนักสอนธรรมนำปฏิบัติแก่ลูกศิษย์ เป็นเจ้าอาวาสอยู่วัดป่าทางภาคอีสาน แต่ว่ามีสำนักปฏิบัติธรรมใหญ่โตอยู่ในเขตภาคกลางด้วย

ท่านได้เมตตาส่งไลน์ถึงกระผม/อาตมภาพว่า "สิ่งที่ท่านทำดีหมดทุกอย่าง เสียอยู่อย่างเดียวที่ยังปลุกเสกวัตถุมงคลอยู่" กระผม/อาตมภาพก็ตอบไปแบบเข้าใจง่าย ๆ ว่า "น้ำใสเกินไปก็ไร้ปลา" ท่านจึงตอบกลับมาว่า "ถ้าท่านพูดอย่างนี้ก็ขอจบลงแต่เพียงเท่านี้..!"

กระผม/อาตมภาพเองได้ฟังแล้วก็ยังรู้สึกแปลกใจ เนื่องเพราะว่าการที่ท่านต้องการแค่วัตรปฏิบัติแบบตรงไปตรงมาเพียงประการเดียวนั้น กระผม/อาตมภาพมั่นใจว่ายากที่จะเอาพระพุทธศาสนารอดได้ เอาแค่ที่โบราณของเราเปรียบเทียบว่า "บัวยังมี ๔ เหล่า" นั่นเป็นเรื่องที่ชัดเจนที่สุด

เนื่องเพราะว่ากำลังใจของบุคคลที่จะเข้าถึงหลักการปฏิบัติธรรมบริสุทธิ์โดยส่วนเดียวนั้น กระผม/อาตมภาพมั่นใจว่ามีไม่ถึง ๒๐ เปอร์เซ็นต์ อีกประมาณ ๓๐ เปอร์เซ็นต์นั้นก็คือบรรดาท่านทั้งหลายที่เพียรพยายามอยู่ใน ศีล สมาธิ ปัญญา เบื้องต้นด้วยตนเอง แต่อีก ๕๐ เปอร์เซ็นต์ หรือเกินกว่า ๕๐ เปอร์เซ็นต์ของพุทธศาสนิกชนนั้น ท่านทั้งหลายเหล่านี้ต้องมีเครื่องยึดโยงให้ จึงสามารถที่จะก้าวเดินต่อไปในพระพุทธศาสนาของเราได้ เครื่องยึดโยงที่กระผม/อาตมภาพว่านี้ประการหนึ่ง ก็คือวัตถุมงคลนั่นเอง

การสร้างวัตถุมงคลมาแต่โบราณนั้น มีวัตถุประสงค์หลายอย่างด้วยกัน ประการแรก ในระยะแรกส่วนใหญ่สร้างไว้เพื่อสืบทอดอายุพระศาสนา อย่างเช่นว่าพระกรุต่าง ๆ อย่างที่เป็นที่โด่งดังมากเลยก็คือพระรอดลำพูน พระซุ้มกอ พระผงสุพรรณ เป็นต้น ทั้งหลายเหล่านี้มักจะสร้างอยู่ที่ ๘๔,๐๐๐ องค์ ตามพระธรรมขันธ์ในพระไตรปิฎก