[เถรี]

ประการที่ ๒ ก็คือไปกับอาตมภาพมีสิทธิ์อดตาย บางทีเดินไปนี่ ๑๐ กว่าวันไม่เจอบ้านคนเลย มีแต่ป่าใหญ่ไพรทึบทั้งนั้น แรก ๆ ก็พออาศัยน้ำตาลโน่นนิด ไอ้นี่หน่อย ช็อกโกแล็ตชิ้นหนึ่ง หรือท็อฟฟี่ ๒ เม็ด อยู่ไปได้ ๑ วัน เพราะว่ามีพกมาบ้าง วันท้าย ๆ ไม่เหลืออะไรเลย นอกจากน้ำในลำธาร ไปกรองเอาก็แล้วกัน..!

ผ่านไปหลายวันชักไส้แขวน เดิน ๆ ไป มีแม่ค้าส้มตำหาบผ่านมา "จะเชื่อดีไหมนี่ ? นี่กูอยู่กลางป่านะ..!" มีแต่รอยเท้าเสือรอยเท้าช้าง "นิมนต์เจ้าค่ะ" เอ้า..นิมนต์ก็นิมนต์..กำลังหิว เขาก็ทำส้มตำถวาย ก้มหน้าก้มตาฉัน หน้ากูยังไม่มองเลย..กลัวอด..! พอฉันเสร็จ อวยชัยให้พร ยถาฯ สัพพีฯ เสร็จ เขาลุกขึ้นแบกหาบเดิน อาตมภาพก็มองตามไป

พวกเราเคยเห็นคนเขาหาบของใช่ไหม ? จะมีกระจาดใบใหญ่อยู่ ด้านหนึ่งก็คือเครื่องมือเครื่องไม้ในการตำส้มตำนั่นแหละ ครกกะบากสากกะเบือเครื่องปรุงอะไร อีกด้านหนึ่งมีมะละกออยู่ลูกหนึ่ง ลูกใหญ่เต็มกระจาดพอดีเลย ใหญ่กว่าขันใส่เงินใบนี้อีก มะละกอโคตรพ่อโคตรแม่มัน เอามาจากไหนลูกใหญ่ขนาดนั้น..!? ไม่กล้าถาม..กลัวว่าครั้งหน้าเขาจะไม่เลี้ยง แล้วหลังจากนั้นก็มั่นใจว่า "ถ้าอดนี่อดไม่นานหรอก เดี๋ยวก็มีคนมาเลี้ยง เพียงแต่อย่าขี้สงสัยเท่านั้น"

ดังนั้น..ไปไหนก็เลยไม่ขนของไปเยอะ ไปหาเอาข้างหน้า ถ้าบุญไม่ดีพอก็อดเอา ไอ้รุ่นน้องท่านทนไม่พอ ถ้าทนได้ ๓ วันได้กินแน่เลย วันที่ ๒ ท่านขอกลับแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยท่านไปเถอะ เอ้า..เดี๋ยวพวกเราทำวัตรค่ำรอบ ๒ กัน คุยมากไปไม่ดี..เรื่องพวกนี้คนเขาว่าฟุ้งซ่าน..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๑๖ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)