[เถรี]

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น สิ่งที่จำเป็นสำหรับเราก็จะมีน้อยลงไปเรื่อย การธุดงค์ครั้งท้าย ๆ ก็แทบจะไม่มีอะไรเลย แรก ๆ ก็ทั้งกลด ทั้งบาตร ทั้งกระติกน้ำ แล้วกระติกน้ำก็ต้องขนาด ๒ ลิตรครึ่ง..สะใจ เป็นคนฉันน้ำเยอะ ไป ๆ มา ๆ ท้าย ๆ นะหรือ ? น้ำขวด ๓๐๐ ซีซี แค่นั้นแหละ..พอแล้ว ไปหาเพิ่มเอาข้างหน้า

เจอพระธุดงค์อยู่ในป่า ท่านมากัน ๔ รูป ห่มดองพาดสังฆาฏิเต็มชุด แบกกลด สะพายบาตร ถือกาน้ำ เหมือนหลุดจากรูปถ่ายมาเลย เห็นพวกอาตมภาพมีแต่สบงกับอังสะ แล้วก็ย่ามใบเดียว บาตรอยู่ในย่าม เจอกันกลางป่า ท่านแปลกใจมาก ท่านถามว่า "นี่พวกท่านจะไปไหนกัน ?" ก็เลยตอบไปว่า "อ๋อ..มาธุดงค์เหมือนกับท่านนั่นแหละครับ แล้วผมมั่นใจว่าอยู่ได้นานกว่าท่านด้วย..!"

บรรดาท่านที่ห่มดอง พาดสังฆาฏิ แบกกลด สะพายบาตร ถือกาน้ำ ไปยึดรูปแบบ ๒ อย่างด้วยกัน อย่างแรกก็คือรูปหล่อพระสีวลี ท่านจะมาทรงนั้น อีกอย่างหนึ่งก็คือครูบาอาจารย์ ท่านธุดงค์ไปถึงจุดมุ่งหมายของท่านแล้ว ท่านก็สรงน้ำสรงท่า ห่มดอง พาดสังฆาฏิ เตรียมสวดมนต์ทำวัตร ไอ้ลูกศิษย์อยากได้รูปครูบาอาจารย์เป็นที่ระลึก ก็ขอให้ท่านสะพายย่าม แบกกลด สะพายบาตร ถือกาน้ำถ่ายรูป ไอ้พวกนี้เห็นก็ทำตามแบบที่เห็นนั้น ปล่อยท่านไปเถอะ..!

ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายอ่านพระไตรปิฎกจะเห็นว่า แม้กระทั่งเวลาพระท่านออกบิณฑบาต พระไตรปิฎกจะระบุไว้ชัดเลยว่า "มีมือถือบาตรและจีวร เมื่อเข้าไปถึงเขตเมืองมนุษย์แล้ว..ฯลฯ" เขาใช้อย่างนั้นเลยนะ เมืองมนุษย์แยกให้ชัด ๆ ว่าต่างจากเขตของผี..! ไอ้เรื่องนี้ก็น่าเล่าให้ฟังมาก เอาทีละอย่างแล้วกัน "..ฯลฯ ก็ห่มคลุม ซ่อนบาตรไว้ใต้จีวร ออกโคจรบิณฑบาต.."

เขาถามว่าทำไมถึงต้องถือจีวรไป ? ป่าไหนป่านั้นหนามทั้งนั้นแหละ..ป่าธรรมชาติ ถ้าห่มไปเดี๋ยวจีวรโดนหนามเกี่ยวขาดหมด เพราะฉะนั้น..พวกที่แต่งเต็มยศ คาดว่าป่านนี้คงได้บทเรียนไปเยอะแล้ว..! แต่เชื่อเถอะ..ไม่เปลี่ยนรูปแบบหรอก เพราะมั่นใจว่า "ทำแบบนี้ถึงจะถูก..!"

ดังนั้น..ในเรื่องที่จำเป็นสำหรับชีวิตของเราก็แทบไม่มีอะไรเลย อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค มีแค่นี้เอง พวกเราก็หนักแค่เรื่องอาหารเรื่องเดียว แต่ถ้าสำหรับพระแล้ว มีก็ฉัน ไม่มีก็ไม่ฉัน..แค่นั้นเอง..!