[เถรี]

วันนี้ตรงวันเสาร์ที่ ๑๖ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๗ เมื่อเช้าพระใหม่ของเราออกบิณฑบาตแล้วขออนุญาตไปฉันยาก่อน ได้ยินว่าเป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจอยู่ กระผม/อาตมภาพก็สงสัยอยู่ว่า "ยาหนักขนาดพกติดตัวไม่ได้เลยหรือ ?" อะไรที่จำเป็นกับตัวเอง ถ้าติดตัวไปได้ก็ต้องติดตัวไป

หลายท่านที่เคยสังเกต จะเห็นว่ากระผม/อาตมภาพถ้าเดินทางไปต่างประเทศ ก็จะมีกระเป๋าเดินทางที่หิ้วขึ้นเครื่องแค่ใบเดียว ไม่เคยใช้เยอะกว่านั้น ยกเว้นว่าไปที่หนาวจัดมาก ๆ ก็จะมีกระเป๋าอีกใบหนึ่งเอาไว้ใส่เครื่องกันหนาวเท่านั้น ไม่เช่นนั้นแล้วก็กระเป๋าใบเดียว น้ำหนักอย่างเก่งก็หนัก ๔ - ๕ กิโลกรัมเท่านั้น แต่รับประกันว่ามีข้าวของทุกอย่างครบถ้วน คนอื่นอยู่ได้กี่เดือน อาตมภาพก็อยู่ได้เท่านั้น..!

ความจริงเรื่องนี้ได้มาจากการออกธุดงค์ การเดินธุดงค์นั้นยิ่งเดินนานเท่าไรร่างกายก็จะยิ่งล้า พอไปถึงท้าย ๆ นี่ ขนาดไม้ขีดกล่องเดียวยังอยากจะโยนทิ้ง..! ก็คือทุกอย่างกลายเป็นเพิ่มน้ำหนักให้กับเราทั้งหมด ถ้าใครไม่เคยกินมื้อเดียว แถมข้าวปลาอาหารยังเลือกไม่ได้ แล้วก็เดินหนักทั้งวัน วันหนึ่ง ๗ - ๘ ชั่วโมงบ้าง ๑๐ ชั่วโมงบ้างตลอดทั้งเดือน ก็จะรู้เองว่าร่างกายของเรากรอบขนาดไหน ?!

เรื่องนี้ต้องไปถามไอ้ทิด ๒ คน ก็คือทิดตู่ (นายชาญชัย อาจิระวัฒน์ - อดีตพระชาญชัย จารุธมฺโม) กับทิดป๊อป (นายกิตติพงษ์ โหตระแสงไกวัล - อดีตพระกิตติพงษ์ ปญฺญาสาโร) ไปพม่ามาด้วยกัน ถึงเวลาพ่อประคุณสองคนก็จ้ำอ้าว ๆ อยู่ข้างหน้าโน่น ยังหนุ่มอยู่..อายุเพิ่งจะ ๒๐ กว่า ส่วนอาตมภาพคนแก่แล้ว ตอนนั้นประมาณพรรษา ๑๕ ได้ เดินตามหลังไป บอกว่า "ใจเย็น ๆ ไม่ต้องรีบ แรงหนุ่มมักจะสู้เดินนานไม่ได้" ไม่ฟังหรอก..โกยอ้าวอยู่ข้างหน้าโน่น อาตมภาพก็เดินตามไปเรื่อย

พอผ่านไปสักชั่วโมงหนึ่ง "อ้าว..รูป..!" ไปพม่าก็ซื้อของฝากกลับมาเต็มย่าม รูปหลวงพ่อพระมหาอานทูกานตา รูปใหญ่ใส่กรอบ เป็นพระสำคัญที่เมืองเมเมี้ยว ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของรัฐฉาน แต่ว่าโดนพม่าตัดมาอยู่กับมัณฑะเลย์ เปลี่ยนชื่อใหม่เป็นผิ่นอูลวิน ไปอีกหน่อยหนึ่ง "อ้าว..ลูกประคำ..!" อะไรหนักกูทิ้งหมด..! อาตมภาพก็เดินเก็บไปเรื่อย

ก็เลยกลายเป็นบทเรียนว่าเอาไปแต่ของที่จำเป็นจริง ๆ ที่ผ่านมาไปศรีลังกา มีโยมหลายคนขนข้าวของไปถวายที่นั่น อาตมาไม่รับสักรายเลย..! ถ้าอยากถวายขนไปถวายที่วัดท่าขนุน ไม่ใช่ให้กูแบกกลับ..!