[เถรี]

ทำไมต้องไปสู้ด้วย ? รู้ว่ากำลังไม่พอแล้วไปสู้ ก็เป็นประเภทไม่ได้ใช้ปัญญา เคยเล่าให้ฟังเรื่องบิณฑบาต ตอนนั้นยังอยู่ที่วัดท่าซุง หลวงตาวัชรชัยท่านยังบิณฑบาตสายใต้สายเดียวกันอยู่ พอมาระยะหลังท่านเห็นอาตมากับท่านสมปองยืนเป็นหลักที่สายใต้ ท่านก็ย้ายไปสายหลังวัด

คราวนี้ตอนที่บิณฑบาตสายใต้ด้วยกัน โยมเขาจะดักใส่บาตรที่หน้าวัดกันมาก มีโยมคนหนึ่งใส่น้ำหอมมาฟุ้งเลย อาตมาพอได้กลิ่น รู้ทันทีว่าต่อไปจะต้องคิด แล้วถ้าคิดก็จะเกิดช่องให้กิเลสเข้ามาได้ แล้วจะทำอย่างไรได้ โยมเล่นใส่น้ำหอมกลิ่นแรงขนาดนั้น ก็เลยกลั้นหายใจ แล้วกำหนดดูพี่ ๆ น้อง ๆ ตั้งแต่ต้นแถวยันท้ายแถว ทั้งหมด ๘ รูป กลั้นใจหมดแม้กระทั่งหลวงตา..!

พอเดินไปจนถึงหอฉัน เทข้าว ล้างบาตรเสร็จเรียบร้อย นั่งรอสายอื่นเขากลับมา ก็มานั่งวิเคราะห์กัน ว่าที่พวกเรากลั้นหายใจนั้นเป็นการใช้ปัญญาหรือเปล่า ? หรือเป็นการหลบหนีจากเหตุการณ์เฉพาะหน้า ? มาสรุปได้ว่าเป็นการใช้ปัญญาเฉพาะหน้า เพราะเราสู้ไม่ได้ ต้องหนีก่อน โดยเฉพาะหลวงตา ท่านบอกว่า "ไอ้ห่..ของโปรดกูเลย แชนแนล นัมเบอร์ไฟว์"

ที่ตั้งใจจะให้พวกเราเห็นก็คือ อะไรที่เกิดขึ้นให้เรานำมาวิเคราะห์ หาสาเหตุ ตรงนี้เรียกว่า ธัมมวิจยะ คือ การแยกแยะในธรรม หาสาเหตุว่า เราแพ้เพราะเหตุใด ? เราจะได้เลี่ยงจากจุดนั้น หาสาเหตุว่า รัก โลภ โกรธ หลง เกิดขึ้นได้อย่างไร? เราจะได้ไม่ไปสร้างเหตุนั้น ถ้าเราตัดตั้งแต่ต้นเหตุ ทุกอย่างก็จะจบ


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงบ่าย ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันอาทิตย์ที่ ๗ มีนาคม ๒๕๕๓