[เถรี]

มีวิชาหนึ่งที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านบอกเอาไว้ ก็คือวิชานะ ปัดตลอด ที่ท่านบอกว่าท่านไม่มีโอกาสเรียน ท่านเห็นแต่ว่าหลวงประธานถ่องวิจัยนั้น ตัดเอาผ้าขาวมา ๒ ถาด แบกไปหาหลวงปู่ปานที่กำลังคุมการก่อสร้างอยู่ บอกว่าเป็นเรื่องรีบด่วน เพราะว่าช่วงนั้นเป็นช่วงสงครามโลกครั้งที่ ๒ ขอยันต์จากพระเดชพระคุณหลวงพ่อด้วย หลวงปู่ปานท่านเห็นฉุกเฉินแบบนั้น จึงสั่งให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ นำไม้เท้ามา ท่านเคาะลงไปบนผ้าทั้งถาด ถาดละ ๑ ครั้งเท่านั้น ปรากฏว่ามียันต์ขึ้นครบทุกแผ่น แล้วท่านก็บอกว่าเป็นวิชา นะ ปัดตลอด

การที่จะเรียนนั้น พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านเรียนไม่ทัน เมื่อทราบว่าครูหอมหวล ซึ่งเป็นลิเก ลูกศิษย์หลวงปู่ปาน ท่านได้เรียนวิชานี้เอาไว้ ก็ตั้งใจที่จะไปศึกษาต่อ แต่ปรากฏว่าลิเกนั้นเมื่อออกพรรษาก็ตระเวนเล่นไปทั่วประเทศ ถึงเวลาเมื่อเข้าพรรษาจึงจะหยุดอยู่กับที่ เพราะว่าเป็นฤดูฝน ไม่มีงาน และไม่เหมาะที่จะไปเล่นลิเก

แต่ว่าพระก็คือพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ นั้น เมื่อถึงเวลาเข้าพรรษา ท่านก็ไม่สามารถที่จะหาข้ออ้างไปศึกษาวิชาได้ ด้วยความเคร่งครัดที่ว่า ไม่มีข้อที่จะอ้างได้ในการขอสัตตาหกรณียะ เนื่องเพราะว่าเขาอนุญาตไว้แค่ "๑. พ่อป่วย แม่ป่วย พระอุปัชฌาย์อาจารย์ป่วย ไปเพื่อรักษาพยาบาล ๒. เพื่อนสหธรรมิกกระสันจะสึกไปเพื่อห้ามปราม ๓. วัดพัง ไปหาทัพสัมภาระมาซ่อมวัดได้ ๔. ได้รับกิจนิมนต์ไปเพื่อเจริญศรัทธาได้"

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่าน เมื่อเวลาลิเกหอมหวลอยู่กับบ้าน ท่านก็ไม่ได้ไปเรียน เมื่อถึงเวลาจะไปเรียน สามารถออกจากวัดได้ ลิเกหอมหวลก็ตระเวนไปทั่วประเทศไทยอีกแล้ว..!

กระผม/อาตมภาพเองก็ไม่ได้เรียน แต่ว่าเมื่อมาอยู่ดูแลพระเดชพระคุณหลวงปู่มหาอำพัน - พระภาวนาปัญญาวิสุทธิ์ (อำพัน อาภรโณ บุญ-หลง) ที่กุฏิ ต.๓ คณะเหนือ วัดเทพศิรินทราวาส มีโอกาสที่ไปกราบสักการะหลวงปู่วิเวียร (พระวิมลธรรมภาณ) วัดดวงแข ท่านบอกว่าวิชานะ ปัดตลอดนั้น เราจะต้องภาวนา กำหนดจิตให้นิ่ง เขียนตัวนะเอาไว้ในฝ่ามือ แล้วตบให้ติดกระดาษก่อน เมื่อถึงเวลาสามารถตบติดกระดาษได้แล้ว ก็ให้เอากระดาษนั้นวางบนวัสดุอีกชั้นหนึ่ง โดยที่รองกระดาษไว้ด้านใต้อีกแผ่น แล้วตบจากกระดาษแผ่นบน ให้ทะลุวัสดุนั้นลงไปที่แผ่นล่าง ถ้าทำแบบนี้ได้ จึงจะได้ชื่อว่าสำเร็จวิชานะ ปัดตลอด

คาถานั้นก็คือ "นะ ปะถะมัง พินธุกังชาตัง โม ทุติยัง ทัณฑะเมวะ จะ พุท ตะติยัง เภทะกัณเจวะ ธา จะตุตถัง อังกุส สัมภะวัง ยะ ปัญจะมัง สิระสังชาตัง นะ ปฏิสนธิกาโร โหติ สัมภะโว" ภาวนาแบบนี้จนกำลังใจมั่นคงแล้ว จึงได้ตบลงไปในกระดาษนั้น