[เถรี]

ในเมื่อมีนิสัยที่ไม่กลัวอะไร เมื่อถึงเวลาพระครูปลัดสมปองท่านสอนด้วยวิธีนั้น ก็คือบอกกล่าวแล้วก็ไปเลย กระผม/อาตมภาพก็คิดเหมือนเดิมว่า "ไม่ใช่ของพ่อของแม่กู ในเมื่อท่านไม่กลัวพัง แล้วกูจะกลัวทำไม..?" แล้วก็จัดการใช้งานไปตามที่จดจำขั้นตอนนั้นได้

ปรากฏว่าสามารถใช้งานได้จริง ๆ ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายอยากทราบว่าผลงานครั้งแรก ๆ ของการใช้คอมพิวเตอร์ของกระผม/อาตมภาพนั้นคืออะไร ? ก็คือบันทึกอดีตที่ผ่านพ้นทั้ง ๘๐ เรื่องนั่นเอง ถ้าใครมีเวลาก็ไปอ่านดูในเว็บไซต์วัดท่าขนุน หรืออาจจะมีผู้นำไปลงโซเชียลต่าง ๆ มากมายมหาศาลไปนานแล้ว

เมื่อหลวงพี่ชัยวัฒน์ท่านเป็นบุคคลแรกที่เก็บข้อมูลด้วยคอมพิวเตอร์ของวัดท่าซุง ถึงเวลาท่านก็รีบมาบอกว่า "เล็ก..ขอยืมตำราของหลวงพ่อหน่อย" คำว่า "ตำราหลวงพ่อ" ความจริงก็คือสมุดบันทึกของกระผม/อาตมภาพนั่นเอง พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านสอนอะไร แม้จะจดจำได้แต่ก็พยายามที่จะเขียนเอาไว้เพื่อป้องกันการลืมหรือว่าสูญหาย ตามหลักโบราณที่ว่า "สุ จิ ปุ ลิ วินิมุตฺโต กถํ โส ปณฺฑิโต ภเว" ก็คือ การฟัง คิด ถาม เขียนนั้น เป็นแนวทางแห่งบัณฑิต หรือที่กล่าวกันเป็นภาษาไทยว่า

สุตตะ จงฟังเขาอย่าขี้เกียจ
จิตตะ คิดให้ละเอียดที่สงสัย
ปุจฉา หลงจงถามอย่าเกรงใจ
ลิขิต เขียนไว้ได้จะดีเอย

หลังจากที่หลวงพี่ชัยวัฒน์ท่านทำการบันทึกเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ยังมีพระพี่พระน้องอีกหลายท่านยืมต่อ ๆ กันไป ในระยะนั้นก็มีเวลาบ้าง ไม่มีเวลาบ้าง เนื่องเพราะว่าต้องรับผิดชอบงานการต่าง ๆ ตามที่คณะสงฆ์มอบหมาย เนื่องเพราะว่าต้องจัดงานถวายพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านตลอด ๑๐๐ วัน เมื่อครบ ๑๐๐ วัน กระผม/อาตมภาพออกจากวัดมา ธุดงค์เข้าป่าเข้าดงไปเป็นเดือน ๆ ท้ายที่สุดมาปักหลักอยู่ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมเกาะพระฤๅษี

ครั้นเวลาผ่านไปหลายเดือน เพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ ย้อนกลับไปไล่ตามหาตำราก็ไม่เจอแล้ว ท่านนี้ก็บอกว่า "ท่านนั้นยืมต่อ" ท่านนั้นก็บอกว่า "ท่านโน้นยืมต่อ" ท่านโน้นก็ออกจากวัดหายเข้าป่าไปแล้ว ทุกวันนี้กระผม/อาตมภาพเจ้าของตำรา ก็เลยได้แต่จดจำเอาเท่าที่จำได้ ถ้าหากว่าไม่สามารถที่จะบอกกล่าวอะไรได้มากเหมือนสมัยก่อนก็ต้องขออภัยด้วย