[เถรี]

ครั้นได้เวลาประมาณตี ๕ ครึ่งของทางศรีลังกา พวกเราส่วนหนึ่งก็ออกมายังบริเวณล็อบบี้ แล้วกระผม/อาตมภาพก็ต้องนั่งรับศรัทธาญาติโยมที่เข้ามาทำบุญตามเคย ครั้น ๖ โมงครึ่ง เขาเปิดห้องอาหารแล้ว พวกเราก็ทยอยกันเข้าไปรับประทานอาหาร หลังจากนั้น กระผม/อาตมภาพยังสามารถกลับห้องไปล้างหน้า แปรงฟัน ทำโน่นทำนี่เสียหลายอย่าง กว่าที่พวกเราจะพร้อมกันออกจากโรงแรมเพื่อเดินทางไปยังพระราชวังลอยฟ้าได้ ก็เลยเวลาที่กำหนดคือ ๘ โมงครึ่งไปประมาณ ๗ - ๘ นาที ยังดีที่ว่ารถวิ่งไม่กี่นาทีก็มาถึงลานจอดรถแล้ว

เนื่องจากคณะของเราเป็นทัวร์กรุ๊ปใหญ่ ได้ติดต่อล่วงหน้ามา เจ้าหน้าที่จึงได้ซื้อบัตรรออยู่ พวกเราแค่เดินผ่านเครื่องตรวจนับ ให้เขานับจำนวนคนให้ถูกต้องเท่านั้น กระผม/อาตมภาพเมื่อเข้าไปถึง ก็เดินอ้อมไปทางด้านขวามือก่อน โดยมีน้องเล็ก (นางสาวจิราพร ซื่อตรงต่อการ) และ "ลูกอ้วน" (นางสาวภัทรวรรณ จะหวะ) ตามมาถ่ายรูปในมุมที่มองเห็นสีหคีรีได้ชัดเจนที่สุด หลังจากนั้นพวกเราก็เดินแซงท่านทั้งหลายที่ล่วงหน้าเข้าไปก่อน

หลายคนเมื่อเจอบันไดชั้นแล้วชั้นเล่าก็เริ่มถอดใจ ปล่อยให้กระผม/อาตมภาพนำหน้าลิ่วไป จนกระทั่งถึงบริเวณที่ถ้าเลี้ยวขวาก็จะออกไปทางกำแพงกระจกซึ่งมีรูปนางอัปสรเป็นภาพเขียนสีฝาผนังอยู่ ใครที่ไม่อยากเดินต่อก็สามารถที่จะเลี้ยวไปชมภาพทางด้านนี้แล้วกลับออกไปได้เลย

ส่วนกระผม/อาตมภาพนั้นขึ้นไปจนถึงบริเวณหน้าเท้าสิงห์แล้ว ก็เจอคณะของเรามาถึงแค่ ๑๐ กว่าคนเท่านั้น ได้ถ่ายรูปหมู่กันตรงนี้ แล้วบอกความจริงให้ทุกคนทราบว่า บันไดที่เห็นอยู่นั้น ไม่ได้หมดแค่สายตาเราเห็น แต่ว่าขึ้นไปสูงกว่านั้นอีก แล้วก็ไม่มีที่ให้พักด้วย ดังนั้น..ถ้าใครคิดว่าไม่ไหวก็ให้รออยู่ข้างล่าง

แล้วคนแก่อย่างกระผม/อาตมภาพก็เดินนำขึ้นไป ซึ่งใช้เวลาขึ้นไปถึงข้างบนแค่ ๑๒ นาทีเท่านั้น ทำเอาญาติโยมหลายท่าน ตลอดจนกระทั่งท่านพันแสน อคฺคธมฺโม เจ้าอาวาสวัดศิลาวาส (ปิงโค้ง) จังหวัดเชียงใหม่ ทำท่าจะขาดใจตายไปตาม ๆ กัน แต่เมื่อขึ้นไปถึงข้างบนแล้วก็คุ้มค่ากับความเหนื่อยยาก ครั้นได้ถ่ายรูปข้างบนกันเรียบร้อยแล้ว กระผม/อาตมภาพก็นำคณะกลับย้อนลงมาทางเก่า ญาติโยมท่านอื่น ๆ ที่ตามมาทีหลัง มาเจอกันกลางทาง ก็ทักทายกันเป็นระยะไป