[เถรี]

กระผม/อาตมภาพได้น้ำชาแล้ว ก็นั่งซดน้ำชารอเวลาที่เขาจะเอาอาหารมาส่ง โดยที่ส่งข้อความไปที่ไอ้ตัวเล็กว่าเดี๋ยวเขาเอาอาหารมาส่งแล้ว ให้แวะมารับไปแบ่งกับลูกอ้วนด้วย แต่ผลปรากฏว่าเมื่ออาหารมาถึง เครื่องบินก็ขึ้นได้สักพักหนึ่งแล้ว ซึ่งเครื่องขึ้นช้าไปประมาณ ๕๐ นาที ถือว่าเป็นความล่าช้าที่พอจะรับกันได้ เพราะว่าถ้าปลอดภัยจากอุบัติเหตุทั้งหลาย ต่อให้ล่าช้าขนาดไหนก็ตาม เราก็ไม่ว่ากัน

ครั้นเครื่องตั้งลำได้แล้ว นางฟ้าศรีลังกาก็ทำการสาธิตเครื่องช่วยชีวิต จากนั้นก็มาช่วยเปิดโต๊ะข้างที่นั่งกางออก เพื่อให้กระผม/อาตมภาพได้วางถาดอาหารได้ ปรากฏว่าอาหารมาได้น่ากินมาก แต่ว่านั่งเฝ้าอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ไอ้ตัวเล็กก็ไม่สามารถที่จะมาได้ เนื่องเพราะว่าเจ้าหน้าที่รูดม่านปิดทั้งหน้าและหลัง กลายเป็นว่าห้องชั้นธุรกิจนี้เป็นพื้นที่หวงห้าม คนนอกไม่สามารถที่จะเข้ามาได้

กระผม/อาตมภาพจึงฉันน้ำชาจนหมด แล้วก็บอกให้นางฟ้าศรีลังกา ซึ่งมีทั้งชุดสีเขียวน้ำทะเล ชุดสีน้ำเงิน แล้วก็ชุดสีส้ม ๓ คน ที่เดินวนเวียนบริการอยู่แต่บริเวณนี้ ไม่ทราบเหมือนกันว่าไปบริการอะไรให้กับชั้นประหยัดด้วยหรือเปล่า ? บอกให้คุณเธอเก็บอาหารกลับไป คุณเธอยังทำหน้าเป็นห่วงเป็นใยว่า "ทำไมไม่ฉันอะไรเลย ?" ถามว่า "ต้องการน้ำชาเพิ่มหรือไม่ ?" กระผม/อาตมภาพบอกว่าไม่ต้องการ แต่ขอไปเข้าห้องน้ำหน่อย เพราะว่าฉันน้ำเปล่าไป ๑ ถ้วย ฉันน้ำชาไป ๑ ถ้วย ตอนนี้เริ่มออกอาการปวดปัสสาวะแล้ว คุณเธอก็รีบเปิดห้องน้ำให้

ครั้นเสร็จเรียบร้อย กระผม/อาตมภาพออกมา ก็ทำการบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนเอาไว้ก่อน เผื่อว่าเมื่อไปถึงประเทศศรีลังกาแล้วมีเวลา จะได้รีบส่งให้กับพวกเรา เนื่องเพราะว่าทางด้านนั้น WIFI ช้าเป็นพิเศษ ครั้งก่อน ๆ กระผม/อาตมภาพเคยใช้เวลาส่งเสียงธรรมฯ กว่าจะผ่านก็เกือบชั่วโมงเลยทีเดียว..!

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันเสาร์ที่ ๒ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)