[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเองนั้นไม่ชอบไปไหนคณะใหญ่ เนื่องเพราะว่าบุคคลที่ร่วมคณะนั้นสร้างเวรสร้างกรรมมาแตกต่างกันไป วาระกรรมของแต่ละคนที่จะสนอง ก็เป็นวาระที่แตกต่างกันไป แม้ว่าจะได้รับคำสัญญาจากสองศรีพี่น้อง เจ้าพ่อหลักเมือง ประเทศศรีลังกา รับปากเอาไว้จะช่วยเหลือในเรื่องของความปลอดภัย แต่ก็ยังอดกังวลไม่ได้ว่า อาจจะมีเรื่องอื่นแทนก็ได้

หลังจากที่รับเอกสาร ป้ายติดกระเป๋าและเข็มกลัดติดตัวมาแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ต้องนั่งลงรับเงินทำบุญและทองคำที่มีผู้ฝากไปถวายบูชาพระบรมธาตุเขี้ยวแก้ว เมื่อรับหลายคนเข้าก็ต้องปฏิเสธ เนื่องเพราะไม่ทราบเหมือนกันว่า ทางด้านประเทศศรีลังกานั้น จะเหมือนอย่างกับประเทศอินเดียหรือเปล่า ? เพราะว่าประเทศอินเดียนั้น ห้ามนำทองคำเข้าประเทศ ถ้าขืนนั่งรับจากญาติโยมมากไปกว่านี้ กระผม/อาตมภาพเองอาจจะโดน ตม.ศรีลังกาตะครุบตัวส่งกลับเมืองไทย โดยที่ไม่ได้ไปทอดกฐินปลดหนี้เลยก็เป็นได้..!

เมื่อทางด้านพระมหาสมคิดท่านชวนไปชั้นล่างเพื่อฉันภัตตาหารเพล กระผม/อาตมภาพก็บอกว่าไม่ไปร่วมด้วย เพราะว่าน้องเล็กได้ซื้อหาขนม และซาลาเปาจากร้านสะดวกซื้อมาให้แล้ว ดังนั้น..เมื่อเขาบอกว่าให้ไปเช็คอิน เพื่อที่จะรับตั๋วเดินทางก่อน กระผม/อาตมภาพและคณะส่วนหนึ่ง จึงไปทำการเช็คอินเสียก่อน เจ้าหน้าที่ออกตั๋วมาให้ง่าย ๆ และบอกว่าเดี๋ยวจะอัพเกรดให้หลวงพ่อขึ้นไปนั่งชั้นธุรกิจ เพราะว่าเป็นพระเถระที่ทุกคนยกให้เป็นหัวหน้าคณะโดยปริยาย

กระผม/อาตมภาพรับทราบแล้วก็บอกทางด้านน้องเล็กและลูกอ้วนว่า จะเดินทางเข้าไปข้างใน เพื่อผ่านส่วนเอ็กซเรย์และกองตรวจคนจากประเทศเสียก่อน แล้วก็เดินเข้าไปในช่อง Fast Track เมื่อทำการตรวจกระเป๋า ซึ่งถือติดมือมาใบเดียว น้ำหนักรวมทั้งหมดตอนที่เจ้าหน้าที่ให้ชั่งก็ตกอยู่ที่ ๓ กิโลกรัมกว่า ๆ เท่านั้น ตอนนี้รวมทองคำและเงินเข้าไป ไม่ถึง ๔ - ๕ กิโลกรัมก็น่าจะใกล้เคียง เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง - ออกเมืองหญิง ทำการประทับตราให้อย่างง่าย ๆ แม้แต่จะตรวจสอบลายมือก็ไม่มี แสดงว่าใบหน้าของกระผม/อาตมภาพ น่าจะตรงกับภายในหนังสือเดินทางแบบไม่มีผิดเพี้ยน..!

เมื่อเข้ามาถึงภายในแล้ว ตั๋วเครื่องบินระบุว่าให้ไปที่ช่องขึ้นเครื่องประตู E10 ซึ่งมีป้ายเล็ก ๆ บอกว่าต้องเดินไปประมาณ ๑๕ นาที กระผม/อาตมภาพก็เดินไปตามที่ป้ายบอก แต่เจ้าประคุณเถอะ..รู้สึกว่าเหมือนกับอยู่ไกลสุดหล้าฟ้าเขียว เนื่องเพราะว่าจากทองผาภูมิมา เจอสภาพอากาศเปลี่ยนแปลงที่นนทบุรี ทำให้มาลาเรียกำเริบ เดินไปถึงช่วงท้าย ๆ ชักจะป้อแป้หมดสภาพ จึงต้องอาศัยทางเดินเลื่อน เพื่อที่จะลดภาระตัวเอง เข้าไปนั่งโดดเดี่ยวเดียวดาย อยู่ที่ประตูขึ้นเครื่อง E10 ได้สักครู่ใหญ่ เพิ่งจะอ่านหนังสือไปไม่กี่หน้า ลูกอ้วนก็ตามเข้ามาด้วย โดยที่ไม่ทราบว่าน้องเล็กหายไปไหน สอบถามดูก็ไม่รู้