[เถรี]

แล้วที่น่าเกลียดกว่านั้นก็คือ บางทีบางคนก็เอานิสัยฆราวาสมาใช้ในวัด ยังมีการกระทบกระทั่งกัน ทะเลาะเบาะแว้งกัน ลืมไปว่าเรามาอยู่วัดเพื่อละกิเลส กลายเป็นเอากิเลสไปชนกับคนอื่น บางอย่างแค่หุบปากลง ไม่พูดต่อเรื่องก็จบแล้ว แต่ "กูจะหุบปากไม่ได้ เพราะจะกลายเป็นว่ากูแพ้..!" ไปต่อความยาวสาวความยืด ท้ายที่สุดก็มองหน้ากันไม่ติด ดีไม่ดีก็ "ผีไม่เผา เงาไม่เหยียบ"..!

ถ้าหากว่ากำลังใจแบบนี้ อยู่ที่ไหนก็ร้อน แต่ถ้าหากว่าเรามีสำนึกว่าเรามาอยู่วัด เพื่อมาลด มาละ มาเลิก กิเลสในใจของเราให้ได้ เพียรพยายามที่จะลด ละ เลิกอยู่ ต่อให้มีแรงกระทบขนาดไหนก็ต้องอดกลั้นอดทน

ท่านทั้งหลายต้องไม่ลืมโอวาทปาฏิโมกข์ ประโยคแรกขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็คือ "ขันตี ปรมัง ตโป ตีติกขา ขันติจึงนับว่าเป็นตบะอย่างยิ่ง" เพราะว่าถ้าเราอดทนอดกลั้นไม่ได้ ก็เท่ากับเปิดช่องให้กิเลสเข้ามาในใจของเรา ถ้าเราอดทนอดกลั้นเอาไว้ เหมือนกับขังเสือไว้ในอก ต่อให้เสือดิ้นรนขนาดไหน เราก็ไม่ปล่อยออกทางกาย ไม่ปล่อยออกทางวาจา ลักษณะแบบนั้น ต่อให้แพ้ก็แพ้แบบ "ไม่เสียฟอร์ม" ก็คืออย่างน้อย ๆ ก็รักษาอาการ เก็บอาการเอาไว้ได้..!

แต่ถ้าถึงเวลาไปเที่ยวทะเลาะเบาะแว้ง มีกิเลสเท่าไร แสดงออกมาให้คนอื่นเขาเห็นจนหมด นอกจากความเสียหายในกำลังใจของตนเองแล้ว ยังเสียหายไปถึงครูบาอาจารย์ พาให้วัดเสียชื่อไปอีกต่างหาก ทำให้คนที่มาพบมาเห็น ก็ตราหน้าไปถึงครูบาอาจารย์ว่า "ไหนว่ามีความรู้ความสามารถมาก แค่คนในวัดยังอบรมให้ดีไม่ได้" ท้ายที่สุดคนเขาก็เสื่อมศรัทธาจากการกระทำของพวกเราเอง

จึงเป็นเรื่องที่เราต้องมีสติ มีสัมปชัญญะ นอกจากจะรู้ทัน รู้ตัวแล้ว ยังต้องห้ามปาก ห้ามกายของตนเองให้ได้ ใจจะคิดปล่อยให้คิดไป ยอมอกแตกตายดีกว่า ถ้าทำอย่างนั้นได้ โอกาสที่จะชนะกิเลสถึงจะมีได้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๒๙ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)