[เถรี]

แม้แต่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็เข้าพระทัยดี จึงได้พระราชทานวิสุงคามสีมาให้ เมื่อถึงเวลาสร้างวัดขึ้นมา พระองค์ท่านก็พระราชทานสถานที่นั้นให้แก่คณะสงฆ์ พระราชทานแล้วเป็นสิทธิ์ของสงฆ์เลย ไม่ใช่ของพระองค์อีก อย่างที่หลวงปู่สมเด็จพระพุฒาจารย์ (โต พฺรหฺมรํสี) วัดระฆังโฆสิตาราม เมื่อถึงเวลาโดนพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๔ เนรเทศ ท่านก็ไปนอนตีพุงอยู่ในอุโบสถ..!

ครั้นสังฆการีไปเร่งรัดว่าให้ออกจากราชอาณาจักรได้แล้ว ท่านถามว่าจะให้ออกไปไหน ? เพราะว่าตรงนี้ไม่ใช่ราชอาณาจักร เป็นสถานที่ซึ่งพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว พระราชทานให้เป็นของพุทธจักรไปแล้ว เพราะฉะนั้น..ท่านมีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่ เมื่อพระองค์ท่านพระราชทานที่มา ทางคณะสงฆ์ก็ต้องจัดการให้เป็นไปตามพระธรรมวินัย ไม่ได้สร้างอุโบสถไว้ให้นกขี้รด..! หากแต่สร้างไว้เพื่อทำสังฆกรรมสืบทอดอายุพระพุทธศาสนา

บุคคลที่มองไม่เห็นคุณงามความดีทั้งหลายเหล่านี้ สภาพจิตอาจจะมืดบอดอย่างหนึ่ง หรือว่าถ้าเคยบวชมา อาจจะมีสิ่งที่ไม่ดีไม่งาม ไม่ว่าจะเป็นตนเองกระทำ หรือคนอื่นกระทำกับตนเองอีกอย่างหนึ่ง แล้วก็ทำให้ฟันธงว่าพระภิกษุสามเณรหาดีไม่ได้ ก็ต้องบอกว่าสิ่งที่เขาทำก็คือค้านสิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน ไม่ว่าจะเป็น ปูชา จะ ปูชะนียานัง เอตัมมังคะละมุตตะมัง ก็ดี สะมะณานัญจะ ทัสสะนัง เอตัมมังคะละมุตตะมัง ก็ตาม

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้จึงเป็นเรื่องที่เราท่านต้องตระหนักเอาไว้ว่า สมบัติที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงประทานแก่พวกเรา โดยเฉพาะหลักธรรมทั้ง ๘๔,๐๐๐ เมื่อย่อลงมาแล้วเหลือ ศีล สมาธิ ปัญญา จึงเป็นแก่น เป็นแกน เป็นสิ่งที่เราท่านทั้งหลาย ไม่ว่าจะพระภิกษุสงฆ์ สามเณร แม่ชี หรือว่าฆราวาส พึงที่จะไขว่คว้ามาใส่ตนให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เมื่อสามารถทำได้แล้วจะได้ถ่ายทอดต่อไป โดยที่ไม่ผิดไม่เพี้ยนเหมือนอย่างกับบุคคลที่ได้กล่าวถึงมา

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๒๕ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)