[เถรี]

หายเพราะยาเทวดา

การที่ประเทศชาดิและประชาชนต้องประสบกับเคราะห์กรรมในครั้งนี้ ทำให้องค์หลวงตาไม่อาจนิ่งเฉยอยู่ได้ แต่เพราะความเมตตาสงสารต่อพี่น้องชาวไทยเป็นล้นพ้น แม้จะชราภาพหรือเหน็ดเหนื่อยเพียงใด ด้วยวัยขณะนั้นย่างเข้า ๘๕ ปีแล้ว อีกทั้งในปี พ.ศ. ๒๕๔๐ ก่อนเข้าพรรษา ธาตุขันธ์ของท่านยังมีโรคภัยเข้าเบียดเบียน อาการคล้ายกับท้องเสีย ต้องถ่ายท้องถึงวันละ ๗ - ๘ ครั้งต่อวัน ต่อเนื่องกันเป็นเวลาถึง ๘ เดือนเต็ม

จนถึงต้องเกาะราวระเบียงกุฏิ พยุงสังขารด้วยกําลังเรี่ยวแรงที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด ไม่ยอมให้สังขารเป็นภาระแก่ผู้ใด และมีหลายครั้งที่เดินจากกุฏิไป ยังไม่ถึงศาลา ระยะทางเพียง ๓๐ - ๔๐ เมตร ก็ยังต้องหยุดถ่ายท้องระหว่างทางก่อน อาการในช่วงนั้นไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้นแต่อย่างใดเลย มีแต่หมดกําลังลงและทรุดลงทุกวัน

ในช่วงเวลานั้นองค์ท่านจึงดูซูบผอม หมดเรี่ยวแรง แม้จะเดินจากกุฏิไปศาลาเพียง ๓๐ - ๔๐ เมตร ก็ยังโซเซแทบจะเดินไม่ไหว ถึงกับทำให้ท่านตกลงปลงใจแล้วว่า จะมีชีวิตอยู่ได้ไม่ทันเข้าพรรษาปี พ.ศ. ๒๕๔๑ นี้อย่างแน่นอน องค์ท่านจึงได้สั่งให้ท่านพระอาจารย์ปัญญาพระฝรั่ง สร้าง "เมรุ" เป็นรอยมือของท่านไว้เรียบร้อย โดยออกแบบให้เป็นกรรมฐาน เรียบง่ายไม่หรูหรา สำหรับเตรียมเผาศพองค์ท่านเอง ดังปรากฏอยู่ใกล้ศาลาใหญ่ที่หน้าวัดป่าบ้านตาดนั่นเอง

แม้ธาตุขันธ์ร่างกายของท่านจะทรุดโทรมลงมาก ท่านก็ยังอุตส่าห์ฝืนสังขารจะช่วยโอบอุ้มชาติบ้านเมืองอย่างเต็มที่ ท่ามกลางความห่วงใยของลูกศิษย์ลูกหา แต่ก็ไม่มีใครสามารถทัดทานความเมตตาของท่านได้ ด้วยเหตุผลดังนี้

"อย่างที่ได้มานําชาติบ้านเมืองนี้ เราก็ไม่เคยคาดเคยคิด มันก็เป็นของมันมาอย่างนี้ จะทำยังไง โอ๊..มันสะดุ้งจิตมากนะ เป็นห่วงเป็นใยชาติไทยของเรา ทั้งร่างกายของเราก็ทรุดมาก ๆ จนเหมือนกับว่าถ้าเราตายไปนี่ เหมือนกับว่าเราจะมองหลัง ๆ ด้วยความเป็นห่วงนะ โอ๊..ทำยังไง ? สุขภาพของเราก็จะเป็นไปไม่ได้แล้ว แล้วบ้านเมืองก็ยิ่งเป็นไปอย่างนี้ ทำยังไงน้า ?"

และในระหว่างที่อาการของท่านทรุดหนักลงเช่นนั้น คณะศิษย์ได้กราบขอความเมตตาจากท่าน ขออนุญาตให้คณะแพทย์ของโรงพยาบาลศรีนครินทร์ จังหวัดขอนแก่น เข้าตรวจรักษา ซึ่งผลการตรวจพบว่า มีก้อนเนื้อผิดปกติอยู่บริเวณลำไส้ใหญ่ส่วนปลาย

เมื่อพบเช่นนั้นท่านก็ไม่อนุญาตให้คณะแพทย์ท่าการตรวจวินิจฉัยรักษาต่อแต่ประการใด อย่างไรก็ตามบุญของชาติไทยปรากฏแสงแวววาวขึ้นอีกครั้งหนึ่ง เมื่อท่านเริ่มฉันยาสมุนไพรและใช้ธรรมโอสถ แล้วปรากฏชัดทันทีว่าอาการต่าง ๆ เริ่มดีขึ้น และจากนั้นก็ค่อยฟื้นตัวขึ้น ๆ มีกําลังวังชามากขึ้น ๆ เพราะเมื่อฉันอาหารแล้วไม่สูญเสียตกหล่นออกไปหมดเหมือนเมื่อครั้งที่ป่วยด้วยโรคท้องอยู่ทุกขณะคืนวัน ดังนี้