[เถรี]

โครงการช่วยชาติ
สงครามเศรษฐกิจ ๒๕๔๐

ในปี พ.ศ. ๒๕๔๐ ชาติไทยของเราประสบกับปัญหาวิกฤตทางเศรษฐกิจและความสับสนทางสังคม เฉพาะอย่างยิ่งทางด้านจิตใจ เผลอลืมสิ่งที่พึ่งที่ระลึกอันประเสริฐ ลืมเรื่องศีลเรื่องธรรม เรื่องบุญเรื่องบาป เรื่องทานศีลภาวนาไปเสีย มัวมุ่งสนใจแต่เพียงวัตถุสิ่งของเงินทอง ยศถาบรรดาศักดิ์บริษัทบริวาร มากกว่าความรักชาติด้วยข้อปฏิบัติที่ถูกต้อง

เมื่อดูจากภาวะจิตใจและความเป็นอยู่ของประชาชน ตลอดจนสภาพบ้านเมืองในช่วงปี พ.ศ. ๒๕๔๐ กล่าวได้ว่า ในชั่วพริบตาเดียว ไม่ทันที่ชาวไทยจะตั้งตัวทัน ประเทศไทยก็ต้องประสบกับวิบากกรรมครั้งใหญ่แทบสูญสิ้น "เอกราช" หนี้สินล้นพ้นตัว หมดทางไป

บรรยากาศในเวลานั้นดูมืดมิดปิดตา ผู้คนพากันท้อแท้ประหนึ่งว่าชาติไทยเราจะไม่มีวันพ้นจากหล่มลึกได้อีกต่อไปแล้ว และเมื่อวันที่ ๑๖ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๑ องค์หลวงตาก็ได้กล่าวถึงชะตากรรมของชาติในครั้งนี้ไว้เช่นกันว่า

"นี่ละ..เขาเรียกสงครามเศรษฐกิจ สงครามเงียบเป็นอย่างนี้ละ กินแบบเงียบ ๆ ไม่ได้มีกระโตกกระตากอะไรแหละ..เงียบเลย เราได้วิตกอันนี้ละ จึงได้ปรารภออกมา แล้วเพื่อนบ้านก็เป็นแล้วนี่ ให้เห็นแล้วนี่ เราพูดตรง ๆ เลย ได้พิจารณาทุกสิ่งทุกอย่างแล้วถึงได้พูดออกมา ไม่ใช่พูดออกมาแบบด้นแบบเดาเกาหมัดอย่างนั้นนะ พูดออกมาด้วยการพิจารณาแล้ว และเรื่องก็เป็นอย่างที่ว่าจริง ๆ ไม่ผิด มันน่าคิด

เมืองไทยเราเป็นเมืองเอกราชเอกสิทธิ์มากี่กัปกี่กัลป์แล้วนี่ เป็นมาอย่างนี้ เรายังจะมาโดนเอาอย่างนี้ โอ้โห..มันกระอักเลือดตายแล้วเมืองไทยเราน่ะ แบบกลืนเลยไม่ต้องเคี้ยว มันน่าคิดมากนะ เวลานี้เพื่อนบ้านโดนแล้วนะ โดนอย่างที่ว่านี้ โดนอย่างกลืนเงียบเลย ยึดปุ๊บ ๆ เลย

เงินตั้งเป็นแสนล้าน ฟังซิ..ว่าแสนล้านกว่า ดอกเบี้ยออกเดือนหนึ่งเท่าไรแล้ว ตั้งแต่ค่าให้ดอกเบี้ยเขาก็จะไม่พอสำหรับประเทศไทยเรา ไหนจะมีปัญญาไปช่วยถึงแสนล้าน คิดดูซิ..ถ้าทั้งประเทศเราไม่ช่วยกันแล้วไปไม่ไหวจริง ๆ นะ

ไม่มีความเสียหายอะไรเราพิจารณาแล้ว เรื่องความเสียหายกับประเทศชาตินี้ไม่มี มีแต่ทำประเทศชาติให้มีความแน่นหนามั่นคง ช่วยตัวเองได้ในกาลต่อไปเป็นลำดับตั้งแต่บัดนี้ต่อไป เนื่องจากที่พวกเราทั้งหลายต่างคนต่างช่วยเหลือกัน"