[เถรี]

นั่นคือความรู้จักพอที่ฝังรากลึกอยู่ในชาติพันธุ์กะเหรี่ยง เพราะฉะนั้น..จะไปสนับสนุนอะไรคนกะเหรี่ยง..เข็นไม่ขึ้น..! คนกะเหรี่ยงถ้ามีข้าวกินก็หยุดทำงาน ข้าวหมดเมื่อไรค่อยหางานทำใหม่ ดังนั้น..ถ้าเป็นกะเหรี่ยงแท้ที่ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกับโลกภายนอก ปีไหนปลูกข้าวได้เต็มยุ้งก็จบ กินไปจนกว่าจะหมดแล้วค่อยทำกันใหม่..!

ดังนั้น..ถ้าหากว่าบรรดานิสิตทั้งหลายจะสนับสนุนโครงการอะไรให้พี่น้องชาวกะเหรี่ยง คุณไม่มีทางที่จะทำโครงการที่ยั่งยืนได้ นอกจากโครงการระยะสั้น ๒ เดือน ๓ เดือนจบ เพราะว่าถึงเวลาขายผลผลิตได้ พี่น้องกะเหรี่ยงก็หยุด ไม่ทำงาน ขอใช้เงินให้หมดก่อน เงินเยอะแล้วโดนถ่วง ทำงานไม่ไหว..!

นี่คือปัญหาต่าง ๆ ที่เราพบเจอมาว่า แค่แต่ละชาติพันธุ์มีแบบธรรมเนียมที่ต่างกัน เราก็จะไปไม่รอดแล้ว แต่ที่วัดท่าขนุนสามารถที่จะร้อยรวมเขาทั้งหลายเหล่านี้เข้ามาด้วยกันได้ ก็เพราะอาศัยหลักธรรมทางพุทธศาสนา

ไม่ว่าจะชาติพันธุ์ใดก็ตาม พระพุทธศาสนาสามารถเข้าถึงได้ โดยเฉพาะการให้ พระพุทธเจ้าตรัสไว้ชัดเจนมาก ททมาโน ปิโย โหติ ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก กระผม/อาตมภาพเสียสละช่วยเหลือเขามาโดยตลอด ในเมื่อถึงเวลาแค่ขอความร่วมมือเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาทั้งหลายเต็มใจที่จะทำให้อยู่แล้ว แต่ไม่ใช่นิสิตประกาศนียบัตรที่มีเวลาการเรียน ๑ ปีแล้วออกพื้นที่แค่ ๓ - ๔ เดือน คุณยังไม่สามารถที่จะผูกใจเขาให้เขายอมทำตามคุณได้หรอก

แล้วโดยเฉพาะปัญหาที่ว่า การสนับสนุนทำอะไรขึ้นมาก็ตาม อันดับแรกต้องมีตลาดให้เขา อย่างวัดท่าขนุนสนับสนุนให้เขาทอผ้าพื้นเมือง ให้เขาปลูกผักปลอดสารพิษ ให้เขาสานเสื่อลำแพน ให้เขาทำเครื่องจักสาน ฯลฯ ถ้าไม่มีตลาดให้เขาใครจะทำ เพราะว่าคนเราถ้าพูดกันแบบไม่ต้องเกรงใจก็คือ"อยู่กันด้วยผลประโยชน์" ในเมื่อทำในสิ่งที่ไม่ก่อประโยชน์ เขาย่อมไม่อยากที่จะทำ

วัดท่าขนุนจึงต้องเปิดวัดเป็นตลาดชุมชนตั้งแต่แรก ๆ ก็คือถึงเวลาวัดมีงานให้เขามาวางขายกันในวัดเลย จนกระทั่งได้พื้นที่ของทางสถานีตำรวจภูธรทองผาภูมิ ก็มาเปิดเป็นตลาดชุมชนที่นั่น ปรากฏว่าบรรดาสินค้าของเรามีมากกว่าที่จะวางในตลาดแค่ ๓ คูหาได้ จึงต้องสร้างตลาดริมแควขึ้นมาอีก เพื่อให้ทั้ง ๗ ตำบลนำเอาสินค้าเด่นของตัวเองมาวางจำหน่ายได้ ตลาดชุมชนหมดไป ๓ ล้านกว่าบาท ตลาดริมแควหมดไปประมาณ ๑๕ ล้านบาท คิดว่าท่านจะมีงบประมาณให้นักศึกษามากขนาดนี้ไหม !?