[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๙ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗ พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันพระขึ้น ๘ ค่ำ เดือน ๑๑ วันพระต่อไปก็คือออกพรรษา ระยะเวลาแต่ละปีผ่านไปเร็วมาก แต่ว่าหลายคนก็ยังคงทำตัวเหมือนอย่างกับ "หายใจทิ้ง" ก็คือไม่ได้คิดที่จะเร่งรัดอะไรตนเองเลย

ในเรื่องของการปฏิบัติธรรมซึ่งเป็นงานทางใจก็ดี หรือว่าในเรื่องของการงานอื่น ๆ ก็ตาม ล้วนแล้วแต่ต้องอาศัยความขยันหมั่นเพียรทั้งสิ้น ถึงจะประสบความสำเร็จ ไม่มีใครที่อยู่เฉย ๆ แล้วความสำเร็จจะปรากฏขึ้นมาเอง พูดง่าย ๆ ว่าถ้าหากว่าขยัน โอกาสประสบความสำเร็จจะมีมากกว่า แต่ว่าพวกเราโดยส่วนมากแล้วก็ขี้เกียจ

สมัยก่อนหลวงตามหาบัว ท่านบอกว่า "เหมือนกับหมูพาดเขียง" ก็คือหมูเดินมาเจอเขียงอยู่ก็นอนหนุนเขียงเลย สบายมาก ไม่รู้ว่าจะโดนเขาเชือดเมื่อไร ?! หรือถ้าหากว่าเป็นองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระองค์ตรัสว่า "พวกเราเหมือนอยู่บนเรือนที่ไฟกำลังไหม้" ก็คืออยู่ในบ้านที่ไฟไหม้อยู่ จะเร่งหนีออกจากบ้านหรือว่าจะนอนสบายต่อไป รอให้ไฟเผาตายก็ตามใจแต่ละคน..!

อีกไม่กี่วันพวกเราก็จะต้องเตรียมงาน ไม่ว่าจะเป็นการออกพรรษา ตักบาตรเทโว หรือว่าทอดกฐิน ในเรื่องของงานต่าง ๆ นั้น ต้องการ "การสื่อสาร" หรือว่า "การประสานงาน" ไม่ใช่รอให้คนอื่นเข้าใจว่าเราต้องการอะไร พูดง่าย ๆ ก็คือต้องรู้จักพูด รู้จักบอก รู้จักกล่าว แต่ไม่ใช่เรียกร้องให้คนอื่นมาบริการเราอยู่คนเดียว

หลายคนเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง ประมาณว่า "กูต้องการอะไร คนอื่นต้องรีบทำให้" ทั้ง ๆ ที่แต่ละคนก็งานเต็มมือเหมือนกัน แล้วพอไม่ได้อย่างใจก็โกรธ ไม่พอใจคนโน้น ไม่ชอบใจคนนี้ เพราะว่าเขาไม่ทำอย่างที่เราต้องการ ขอให้เข้าใจว่าบุคคลที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางนั้น ก็คือคนที่แบกตัวกูของกูเอาไว้อย่างเต็มที่ ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ถ้าเป็นนักปฏิบัติธรรม โอกาสที่จะเอาดีได้นั้นมีน้อยมาก เพราะว่าแทนที่เราจะ ลด จะละ จะเลิก ก็กลายเป็นเราไปแบกหนักขึ้นทุกวัน..!