[เถรี]

เนื่องเพราะว่าเวลาล่วงไป ๆ ถ้าหากเราเผลอประมาทเมื่อไร ก็จะไม่มีความดีติดตัวอยู่ จึงได้เร่งรัดในการปฏิบัติของตนเองทุกเมื่อเชื่อวัน โดยเฉพาะในระยะ ๓ - ๔ วันที่ผ่านมา ก็มีการซักซ้อมรักษากำลังใจทั้งกลางวันและกลางคืน สามารถทำได้ต่อเนื่องเกินกว่า ๒๐ ชั่วโมงอยู่ทุกวัน เพียงแต่ว่าการบันทึก "เสบียงบุญ" นั้น บางวันแอพฯ "เสบียงบุญ" ก็ล่ม ทำให้ไม่สามารถที่จะบันทึกเวลาได้ เหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าใกล้ที่จะเข้ากรรมฐาน ๓ วันแล้ว จึงจำเป็นต้องมีการซักซ้อมกำลังใจไว้ก่อน

ลูกศิษย์บางท่านก็ถามว่า "ระดับหลวงพ่อแล้วยังต้องซ้อมอีกหรือครับ ?" กระผม/อาตมภาพอยากจะบอกว่า ในเรื่องของสมาธิภาวนานั้น ยิ่งซักซ้อมมากเท่าไร ก็ยิ่งเป็นคุณแก่ตัวเท่านั้น ไม่ใช่ไปประมาทว่าเราทำได้แล้ว เรามีความคล่องตัวแล้ว สามารถที่จะตั้งกำลังใจให้เข้าสมาธิยาวนานเท่าไรก็ได้ สามารถที่จะให้เข้าให้ออกเมื่อไรก็ได้ สามารถที่จะเข้าฌานสลับฌานก็ได้ ถ้าคิดในลักษณะนี้แล้วขาดการซักซ้อมเมื่อไร ท่านก็อาจจะเจออาการ "สนิมกิน" หรือไม่ถ้าร่างกายเจ็บไข้ได้ป่วยมาก ๆ บางทีสมาธิภาวนาก็ไม่เอาด้วย

แบบเดียวกับหลวงปู่พระโคธิกเถระ ซึ่งท่านไม่สามารถจะทรงสมาธิได้เลย เพราะว่าอาการเวทนาทางร่างกายมีมาก ถ้าเป็นเช่นนั้นโอกาสที่เราจะประกันความเสี่ยงว่ามีสุคติเป็นที่ไป ก็จะกลายเป็นว่าอาจจะพลาดได้

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น มีโอกาสเมื่อไรต้องรีบซ้อมการภาวนาให้มากเข้าไว้ กำลังใจที่อยู่กับสมาธิภาวนา อย่างน้อย รัก โลภ โกรธ หลง ก็กินเราไม่ได้ชั่วคราว ถ้าหากว่าสามารถขัดเกลาจนกระทั่งกำลังใจทรงตัว ไม่ตกต่ำอีก ใจของตนขาวขึ้นไปเรื่อย ๆ ตามลำดับ จนกระทั่งเปล่งแสงสว่างดังประกายพรึก ตามที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านนิยมกล่าวถึงไว้ ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ทุกคนควรจะตั้งความปรารถนาเอาไว้เช่นนั้น

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๗ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)