[เถรี]

โดยเฉพาะเงินทองที่ญาติโยมถวายมา ก็มักจะเอาไปสร้างกองบุญการกุศลเสียหมด โดยที่จะไปต่างประเทศก็ต่อเมื่อมีผู้ยินดีที่จะออกเงินให้เท่านั้น ในเมื่อเป็นเช่นนั้น จึงไม่ค่อยจะมีโอกาสไปที่ไหน ยกเว้นว่าจะมีเจ้าภาพเหมือนกับครั้งนี้ ครั้งต่อ ๆ ไป ถ้าหากว่าไม่มีเจ้าภาพก็ไม่กล้าที่จะไปอีกตามเคย

ในเมื่อโอกาสมีน้อยลงทุกที เพราะว่าอายุกาลผ่านวัยก็เกิน ๖๐ ปีไปแล้ว ขณะเดียวกันร่างกายก็ทรุดโทรมไม่แข็งแรง สถานที่ไหนที่ไปยาก ก็ต้องการจะไปก่อนที่จะไปไม่ไหว

ไปนึกถึงหลวงปู่ครูบาอาจารย์รูปหนึ่ง ก็คือหลวงปู่ชอบ ฐานสโม วัดป่าสัมมานุสรณ์ จังหวัดเลย สมัยที่ท่านมีชีวิตอยู่นั้นก็ตะลอน ๆ ธุดงค์ไปทั่ว จนกระทั่งมาเจ็บไข้ได้ป่วยติดรถเข็นแล้ว จะไปไหนก็บอกลูกศิษย์ให้เข็นไป ไม่เห็นว่าท่านจะอยู่เฉย ๆ

มานึกถึงตนเองในขณะนี้ว่าเรายังไปได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องให้ใครใส่รถเข็นไปก็จงไปเสียก่อน ไม่เช่นนั้นถ้าถึงขนาดต้องใส่รถเข็นไป กระผม/อาตมภาพคงไม่มีกำลังใจเท่ากับหลวงปู่ชอบเป็นแน่แท้ แล้วโอกาสที่จะได้ไป โดยที่มีเจ้าภาพเต็มใจถวายค่าเดินทางให้แบบนี้ ก็ไม่ใช่จะหาง่าย ๆ ต้องขอเจริญพรขอบคุณท่านเจ้าภาพทุกท่าน ที่อนุเคราะห์สงเคราะห์มาตั้งแต่ต้นจนบัดนี้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๒๓ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)