[เถรี]

องค์สมเด็จพระประทีปแก้วจึงตรัสตอบว่า "ปาปิมะ..ดูก่อน..มารผู้มีบาป โคธิกะบุตรของเรา หลุดพ้นจากมือของเธอแล้ว" เมื่อพญามารทราบว่า องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ารู้ทัน ก็เกิดความเสียใจ พยายามที่จะมุ่งไปยังทิศทั้ง ๔ เพื่อเสาะหาดวงจิตของพระโคธิกเถระ แต่ก็หาไม่เจอ เนื่องเพราะว่าดวงจิตของท่านเข้าสู่แดนพระนิพพาน ซึ่งละเอียดเกินกว่ากำลังของพญามารจะเข้าถึงได้

ในลักษณะแบบนี้แหละ ที่มีลูกศิษย์ของหลวงพ่อวัดท่าซุงอยู่คนหนึ่ง ไม่ทราบเหมือนกันว่าคิดวิปริตผิดเพี้ยนไปท่าไหน จึงได้เข้าสมาธิแล้วขอให้เพื่อนช่วยเชือดคอให้ ในลักษณะแบบนั้นแปลว่ากำลังของท่านไปไม่ถึงจุดที่ต้องการ เพราะว่ายังมีความหวาดหวั่น ไม่สามารถที่จะทำด้วยตนเองได้ ไม่เหมือนกับหลวงปู่โคธิกเถระที่ท่านปราศจากความหวาดกลัวต่อความตายอย่างสิ้นเชิงแล้ว สภาพจิตก้าวพ้นความห่วงใย หรือยึดมั่นถือมั่นในร่างกายทั้งหมดแล้ว ท่านสามารถที่จะเชือดคอตนเองได้โดยไม่รู้สึกหวาดหวั่นอะไรเลย

ดังนั้น..จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าลูกศิษย์หลวงพ่อท่านนั้น ปัจจุบันนี้ไปอยู่ที่ไหน ?! เนื่องเพราะว่าตอนที่บุคคลอื่นเชือดคอให้ ก็ดิ้นรนจนกระทั่งท้ายที่สุดก็ต้องออกมา เพื่อที่จะเรียกร้องให้คนช่วยพาไปส่งโรงพยาบาล แต่ท้ายที่สุดถึงมือหมอแล้วก็ช่วยอะไรไม่ทัน เสียชีวิตไปในขณะที่ตนเองยังรักยังห่วงร่างกายอยู่อย่างเต็มที่ โดยเฉพาะต้องทนทุกขเวทนาจากความเจ็บปวดที่โดนเชือดคออย่างถึงที่สุด จึงทำให้กำลังใจเศร้าหมองต้องลงสู่อบายภูมิอย่างน่าเสียดาย

เรื่องความเข้าใจผิด หรือวิปริตผิดเพี้ยนในลักษณะนี้ เป็นเรื่องที่สามารถเกิดขึ้นได้ และเป็นตัวอย่างที่ควรจะทำความเข้าใจอย่างแท้จริงว่า ถ้ากำลังใจของเราไม่ถึงแล้ว เพียรพยายามไปทำสิ่งที่เกินกำลังตนเอง ก็ย่อมเกิดโทษมากกว่าที่จะเกิดประโยชน์อย่างที่คาดหวังเอาไว้

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพุธที่ ๑๘ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)