[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๑๘ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๗ กระผม/อาตมภาพคิดว่า ภาระในการเป็นกรรมการตรวจยกหมู่บ้านรักษาศีล ๕ ต้นแบบประจำปีงบประมาณ ๒๕๖๗ คงจะสิ้นสุดลงในวันนี้

ปีที่แล้วกระผม/อาตมภาพไปได้แค่ ๒๒ ใน ๒๓ จังหวัด ขาดจังหวัดชลบุรีไป ๑ จังหวัด เนื่องเพราะว่าต้องไปรับโล่ผู้สนับสนุนมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ในปีนี้จึงตั้งใจเอาไว้ว่าจะต้องไปให้ครบทุกจังหวัด จึงมอบหมายให้พระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ผศ., ดร. เจ้าอาวาสวัดอุทยานไปรับโล่แทน

แต่เจ้ากรรมเถอะ..! กระผม/อาตมภาพกลับติดหวัดเสียจนกระทั่งแทบจะไม่เป็นผู้เป็นคน ด้วยเหตุเพราะว่าจากการเป็นคนไข้ตัวอย่างในการรักษาโรคมาลาเรียเรื้อรังมานาน ในการรักษาคราวหนึ่ง หมอยืนยันว่ายาตัวใหม่นั้นสามารถรักษาหายได้ถึง ๗๐ เปอร์เซ็นต์ แต่มีผลข้างเคียงว่าอาจจะไปกดภูมิคุ้มกันในร่างกายลงได้

กระผม/อาตมภาพจึงบอกว่า ถ้ารักษาหายถึง ๗๐ เปอร์เซ็นต์ก็ยินดีให้ทดลองยาตัวนั้น แต่ปรากฏว่านอกจากจะรักษาไม่หายแล้ว กระผม/อาตมภาพยังพลอยไม่มีภูมิคุ้มกันไปด้วย ดังนั้น..ผู้ใดที่ป่วยไข้เป็นหวัดติดเชื้อมา กระผม/อาตมภาพแค่เดินผ่านก็ติดเชื้อไปด้วยทันที..!

ในวันนี้ด้วยความที่ถอดหน้ากากอนามัยตอนฉันเช้าจึงติดหวัดเข้าไปเต็ม ๆ แม้ว่าจะรีบฉันยาแล้ว แต่ก็ต้องทรงตัวแบบมึน ๆ งง ๆ ไม่แน่ใจว่าตนเองจะทำอะไรผิดพลาดในตอนไหน ?! แต่ก็เดินทางฝ่ารถติดไปยังวัดวชิรธรรมสาธิต วรวิหาร ซอยสุขุมวิท ๑๐๑/๑ แขวงบางจาก เขตพระโขนง กรุงเทพมหานคร เพื่อทำการตรวจยกชุมชนวชิรธรรมสาธิต ขึ้นเป็นชุมชนรักษาศีล ๕ ต้นแบบ

ในระหว่างที่ฉันเพลร่วมกับพรรคพวกเพื่อนฝูง คณะกรรมการและคณะอนุกรรมการโครงการหมู่บ้านรักษาศีล ๕ หนกลางอยู่นั้น กระผม/อาตมภาพก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตนเองฉันไปมากหรือว่าน้อย ? เพราะว่าอาการไข้นั้นทำให้รู้สึกมึนไปหมด แต่ด้วยความที่ตนเองเจ็บไข้ได้ป่วยบ่อย โดยเฉพาะเวลามาลาเรียกำเริบ ถ้าหากว่าไม่พยายามฉันอาหารเข้าไป ร่างกายก็จะทรุดโทรมนาน อาจจะต้องถึงขนาดให้น้ำเกลือกันเลย กระผม/อาตมภาพจึงเคยชินกับการพยายามยัดอาหารลงท้องไป ต่อให้ไม่รู้รสก็พยายามกลืนลงไป เพื่อที่ให้ร่างกายมีอาหาร จะได้ไม่ทรุดโทรมมากนัก