[เถรี]

เรื่องพวกนี้ท่านทั้งหลายต้องเข้าใจว่า เป็นปกติของบุคคลที่ปฏิบัติธรรมไปแล้ว จะมีของแถมที่เกิดขึ้น ก็คือทิพจักขุญาณ การรู้เห็นสิ่งต่าง ๆ แต่ว่าการรู้เห็นนั้นเราต้องมีสติ โดยเฉพาะอย่าเพิ่งเชื่อ อย่างที่หลายต่อหลายครั้งที่กระผม/อาตมภาพยกตัวอย่างว่า ในสมัยที่ยังอยู่ที่วัดท่าซุง บรรดาพี่ ๆ น้อง ๆ มาธรรมสากัจฉากันหลังกรรมฐาน ท้ายที่สุดทุกคนเหลือคาถาป้องกันตัวบทเดียวเหมือนกันหมด ก็คือ "กูไม่เชื่อ"

คราวนี้ท่านทั้งหลายลองคิดดูว่า ถ้าไอ้ตัวเล็กไปผิดศีลข้อที่ ๓ จริง ๆ แล้วพระไปเสือกอะไรกับเขาด้วย..!? ส่วนกระผม/อาตมภาพจะยินดีหรือไม่ยินดีกับเขาที่ไปผิดศีลข้อที่ ๓ ก็เกี่ยวอะไรกับท่านด้วย ? แล้วสิ่งที่ตัวเองรู้เห็นแล้วไปเที่ยวคาดคั้นคนอื่น ช่วยให้มรรคให้ผลของตัวเองเจริญขึ้นหรือเปล่า ? เพราะฉะนั้น..ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายขาดสติตรงนี้ ก็จะโดนจูงเตลิดเปิดเปิงไปเลย

ที่ผ่านมากระผม/อาตมภาพเสียดายอยู่หลายคน อย่างเช่นว่าทิดชาติชาย สมัยนั้นก็คืออดีตพระชาติชาย สุธมฺมธนปาโล ปฏิบัติธรรมแล้วทิพจักขุญาณแจ่มใสมาก แต่ว่าโดนหลอกจนหลงทาง ปฏิบัติแบบไม่กินไม่นอนเป็นเวลาต่อเนื่องกันทั้งวันทั้งคืนประมาณ ๒ เดือน ท่านทั้งหลายลองคิดดูว่าถ้าไม่มีกำลังสมาธิค้ำอยู่นี่เป็นคนทั่ว ๆ ไปก็คงจะตายไปแล้ว..!

หลังจากที่ทำเรื่องป่วนไปหมด กระผม/อาตมภาพก็จับส่งโรงพยาบาลศรีธัญญา โดยที่กำชับกับหมอว่า "ต้องดูแลให้ดีนะครับ เผลอเมื่อไรเขาหนีทันที..!" หมอยังพูดแบบไม่เชื่อถือว่า "ตั้งแต่ผมทำงานมา ยังไม่เคยเห็นคนไข้เก่งกว่าหมอเลย..!"

ปรากฏว่ารุ่งขึ้นโทรศัพท์มา บอกว่าคนไข้หายไปจากโรงพยาบาลแล้ว..! เนื่องเพราะว่าตั้งแต่ตอนที่เขาหนีไปซ่อนอยู่ในโบสถ์ เพื่อไม่ให้กระผม/อาตมภาพและญาติพี่น้องของเขาจับตัว แล้วพี่ชายก็พังประตูโบสถ์ที่เกาะพระฤๅษีเข้าไป ไอ้ทิดของเราซึ่งตอนนั้นเป็นพระเดิน ออกข้างฝาไปเฉย ๆ..! แล้วหมอมึงจะเก่งขนาดนั้นไหม ?

กระผม/อาตมภาพไปค้นในกุฏิของเขา เจอบันทึกที่เขียนทิ้งเอาไว้ มีอยู่วันหนึ่งก่อนที่จะวิปลาสไป เขาเขียนว่า "วันนี้พระมาบอกว่า วาระของมรรคผลมาถึงแล้ว ให้เร่งการปฏิบัติให้มากเข้าไว้ นักปฏิบัติธรรมที่ดีต้องกินน้อย นอนน้อย พูดน้อย ปฏิบัติให้มาก ยิ่งเร่งรัดตัวเองมากเท่าไร ก็ยิ่งมีผลมากเท่านั้น"