[เถรี]

ถ้าใครมีที่มีทาง สามารถปลูกอะไรที่สามารถกินได้ก็ปลูก ๆ เอาไว้บ้าง เพราะว่าสภาวะโลกเราแย่ขึ้นทุกวัน สงครามทำให้ข้าวของแพงทุกอย่างและหายากขึ้น บวกกับภาวะโลกร้อน ทำให้เกิดภัยพิบัติภัยธรรมชาติต่าง ๆ แม้กระทั่งญี่ปุ่น ตอนนี้ก็ไม่มีข้าวจะกิน..! ต้นเหตุเกิดจากคนไทย "แบน" เกาหลีแล้วแห่ไปเที่ยวญี่ปุ่นแทน ทำให้ญี่ปุ่นมีข้าวไม่พอกิน ต้องเอามาขายให้กับนักท่องเที่ยวจนตัวเองไม่มีจะกิน..! คนละเรื่องกันก็กลายเป็นเรื่องเดียวกันได้ ถ้าตราบใดที่เรายังต้องพึ่งพานายทุน หรือว่าซื้อเขากิน ต่อให้มีเงินซื้อก็จะต้องแพงขึ้นไปเรื่อย ๆ

พระภิกษุสามเณรของเรานี่แหละเป็นบุคคลที่ต้องสำนึกก่อนเพื่อน แต่ไม่ค่อยคิดกัน ถึงเวลาบิณฑบาตมาได้เลือกฉันอีกต่างหาก ทั้ง ๆ ที่ญาติโยมกว่าจะซื้อขาวปลาอาหารมาใส่บาตรได้ ชุดหนึ่งก็ ๗๐ - ๘๐ บาท มีแค่ข้าวถุง กับข้าวถุง น้ำถ้วยหนึ่งเท่านั้น พูดง่าย ๆ ว่าค่าแรงขั้นต่ำ ๓๐๐ บาทใส่บาตร ๓ รอบหมดแล้ว แต่เราไม่เห็นความเดือดร้อนของญาติโยม เพราะว่ามองแต่ตัวเอง ก็คือไปบิณฑบาตกลับมาก็ฉัน แล้วลองคิดดูว่าคนที่เขาทำงานด้วยความเหนื่อยยาก ต้องสละเงินทองไปซื้อข้าวปลาอาหารมาถวาย ถึงเวลาถวายมาแล้วยังเลือกฉันอีก คนเห็นเขาจะคิดอย่างไร ?

ยังโชคดีที่วัดเราข้าวปลาอาหารที่เหลือ เรานำไปให้คนป่วยติดเตียงบ้าง ผู้ที่ได้รับความเดือดร้อนจากการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ บ้าง บรรดาทหารตำรวจที่อยู่เวรยามบ้าง พวกข้าวสารอาหารแห้งก็มอบให้กับโรงเรียนต่าง ๆ ดังนั้น..จึงไม่ได้ทิ้งขว้างเหมือนกับที่อื่นเขา เพราะว่าส่วนที่เหลือนอกจากนั้นก็ไม่พอเลี้ยงหมาที่มีอยู่เกือบ ๒๐๐ ตัว..! แต่ละวันต้องหุงข้าวหม้อมหึมาเผื่อหมาด้วย ที่บิณฑบาตมาแบ่งสันปันส่วนให้คนแล้ว เหลือไม่พอให้หมากิน..!

ดังนั้น.. เรื่องของทางโลกเขาลำบากและเดือดร้อน พระเราต้องตระหนัก และถ้าสามารถช่วยชาวบ้านได้เท่าไรก็ต้องช่วยเท่านั้น ไม่ใช่ทำตัวเป็นนายชาวบ้านแล้วเสวยสุขอยู่ฝ่ายเดียว คนอื่นเขาหวังบุญหวังกุศลจากเรา ทำอย่างไรที่เราจะเป็นพระให้มากที่สุด เพื่อถึงเวลาญาติโยมทำบุญแล้ว จะได้บุญได้กุศลมากที่สุด ก็ขอฝากไว้เป็นข้อคิดสำหรับทุกท่าน

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันศุกร์ที่ ๖ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๗
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)