[เถรี]

ในสถานการณ์แบบนี้ทุกท่านก็เห็นอยู่แล้วว่า พระพุทธศาสนาของเราที่ตกต่ำนั้น ส่วนใหญ่เกิดจากการประพฤติปฏิบัติของพระภิกษุสามเณรของเราเอง ก็คือหลงทางไปศึกษาเล่าเรียน โดยที่ไม่ได้นำเอาผลการศึกษานั้นมาปฏิบัติให้เกิดผล เพียงแต่ว่าเมื่อหลงไปศึกษาเล่าเรียนแล้ว ก็ยังหลงในการเรียนนั้นอีกด้วย กลายเป็นอลคัททูปมปริยัติ ก็คือเรียนเหมือนการจับงูข้างหาง มีแต่จะพาให้ตนเองบาดเจ็บล้มตายโดยง่าย..!

ถ้าหากว่าเรียนโดยที่ไม่ได้คิดจะปฏิบัติธรรม อย่างน้อยก็ต้องเป็นภัณฑาคาริกปริยัติ ก็คือศึกษาเรียนรู้ เก็บเอาไว้ในลักษณะเหมือนอย่างกับห้องสมุดบรรจุความรู้ พร้อมที่จะถ่ายทอดต่อให้กับบุคคลที่สนใจได้

คราวนี้ในเมื่อพุทธศาสนิกชนของเราซึ่งประกอบเป็นพุทธบริษัท ๔ ซึ่งปัจจุบันมีพระสงฆ์เป็นหลัก นอกจากจะแบ่งแยกออกเป็นหลายนิกายแล้ว ยังแบ่งแยกเป็นหลายสายการปฏิบัติ เท่านั้นยังไม่พอ ยังมีการปฏิบัติที่ผิดเพี้ยนไปจากพระธรรมวินัยด้วยการตีความเอาตามใจของตนเองอีก จึงเป็นเหตุให้พระพุทธศาสนาของเราตกต่ำไปมาก

เนื่องเพราะว่าสายตาของคนนอกที่มองเข้ามา เห็นว่าพระภิกษุสามเณรของเราเป็นกาฝากสังคม เอาแต่กินแล้วก็นอน บ้านไม่ต้องเช่า ข้าวไม่ต้องซื้อ ภาษีไม่ต้องเสีย สร้างความกังวลให้แก่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว จนพระองค์ท่านต้องออกมา พูดง่าย ๆ ว่าชี้นำ เพื่อให้พระภิกษุสามเณรของเรากลับเข้าสู่ร่องสู่รอยที่ถูกต้อง แล้วนำพาญาติโยมยึดถือพระรัตนตรัยเป็นเครื่องนำชีวิต

พระองค์ท่านหวังถึงขนาดว่า พระเราจะช่วยสั่งสอนทุกคนให้รู้วิธีแก้ไขตนเองให้พ้นจากกองทุกข์ กระผม/อาตมภาพยังไม่กล้าตั้งความหวังขนาดนั้นเลย ท่านทั้งหลายจะได้ยินกระผม/อาตมภาพปรารภว่า "เมื่อพวกท่านบวชเข้ามาแล้ว ก็เอาแค่ให้ชาวบ้านไหว้ได้เต็มมือก็พอ" ไม่ได้ตั้งความหวังมากกว่านี้อีก แต่ด้วยความที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวก็คือพระโพธิสัตว์ กำลังใจของพระโพธิสัตว์ถ้าเปรียบไปแล้วก็เหมือนภูเขาพระสุเมรุ กำลังใจของพวกเราอย่างดีก็แค่เมล็ดผักกาด..!

ในเมื่อพระองค์ท่านตั้งความหวังเอาไว้ถึงระดับนั้น พวกเราก็มีหน้าที่จะต้องสนองให้เป็นไปตามพระราชประสงค์ ก็คือต้องเข้มงวดฝึกฝนตนเองให้หนักเข้าไว้ ต่อให้ช่วยเหลือคนอื่นไม่ได้ ก็ต้องไม่เป็นภาระกับคนอื่น และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่เป็นตัวถ่วงหรือตัวทำลายพระพุทธศาสนาเสียเอง..!