[เถรี]

เมื่อได้เวลาต้องทำการตรวจประเมินก็มีการแสดงของเด็ก ๆ ไทยทรงดำ ซึ่งทางด้านกระผม/อาตมภาพเรียกว่าลาวโซ่ง ขอให้ทุกท่านเข้าใจว่า ลาวโซ่งไม่ใช่ลาวเวียงจันทน์ และไม่ใช่ลาวอีสาน มีภาษาพูดของตนเองออกไปต่างหาก เรียกพ่อว่า "เอ๊ม" เรียกแม่ว่า "ไอ๊" ถ้าถามว่าจะกลับบ้านหรือ ? ก็ถามว่า "ต๋าวเฮือนเอ๊ ?"

กระผม/อาตมภาพตอนเด็ก ๆ สามารถพูดภาษาลาวโซ่งได้มาก เพราะว่าโยมแม่ไปทำการแลกข้าวที่บ้านสระ ซึ่งพวกเพื่อน ๆ ที่ขึ้นต้นนามสกุลด้วยคำว่าสระ ส่วนใหญ่แล้วมีเชื้อสายลาวโซ่ง หรือไทยทรงดำทั้งนั้น อย่างเช่นว่า "สระทองเทียน สระหงษ์ทอง" เหล่านี้เป็นต้น หรือขึ้นต้นด้วยคำว่าเพชร เช่น "เพชรแอง" เป็นต้น แม้กระทั่งกระผม/อาตมภาพที่พี่สาวไปเปลี่ยนนามสกุลเป็น "เพชรชื่นสกุล" คนก็ยังหลงคิดว่าเป็นลาวโซ่งเช่นกัน

เมื่อเด็ก ๆ แสดงจบก็รับรางวัลกันไปตามระเบียบ โดยที่กระผม/อาตมภาพแอบให้ไปตั้งแต่แรกที่เข้ามาแล้ว เมื่อขอถ่ายรูปกับเด็ก ๆ ก็ควักกระเป๋าให้ไปคนละ ๓๐๐ บาท บอกว่า "เป็นค่าถ่ายรูป" ทำเอาเด็ก ๆ ยิ้มกันแก้มปริ

แต่ครั้นเข้าสู่ที่ตรวจประเมินแล้ว กระผม/อาตมภาพก็เครียด บรรดาคณะกรรมการมองหน้ากัน เนื่องเพราะว่าทางด้านบ้านแสนกะบะ นี้น่าจะไม่มีความชำนาญในการลงข้อมูลเข้าสู่ระบบออนไลน์ พวกเราจึงต้องรอฟังรายงานจากท่านผู้ว่าราชการจังหวัดราชบุรี ก็คือนายเกียรติศักดิ์ ตรงศิริ แล้วก็ฟังรายงานจากท่านนายอำเภอจอมบึง ฟังรายงานจากท่านผู้ใหญ่บ้านแสนกะบะ แล้วมาสรุปรวมกันถึงความอัศจรรย์ของหมู่บ้านแห่งนี้

ที่ได้ชื่อว่าแสนกะบะนั้น เพราะว่าในสมัยที่พระเจ้าปดุงส่งกองทัพพม่าเข้ามาตีประเทศไทย หวังจะยึดให้ได้เป็นการประกาศศักดาบารมี ได้ส่งทหารเข้ามาถึง ๑๔๔,๐๐๐ นาย โดยแยกออกเป็น ๙ กองทัพ ทหารที่ผ่านมาทางด้านนี้ เมื่อถึงเวลาจะกินอาหารก็อาศัยกะบะที่ทำมาจากกาบหมาก ซึ่งโบราณเรียกว่า "กาบปูเล" หรือว่า "กะโปเล" ในการรองอาหารเพื่อรับประทาน ครั้นเสร็จสรรพเรียบร้อยก็โยนทิ้ง แล้วก็ทำกะบะอันใหม่

ด้วยความที่ตั้งกองทัพอยู่หลายวัน จากกองทัพจำนวนเป็นพันเป็นหมื่น จึงมีกะบะอาหารทิ้งอยู่เป็นแสนอัน..! เขาถึงได้เรียกหมู่บ้านนี้ว่าแสนกะบะ ตามนิมิตหมายที่เกิดจากศึกสงครามครั้งนั้น แปลว่าหมู่บ้านแห่งนี้ มีประวัติศาสตร์ชุมชนที่น่าสนใจมาก แสดงว่าต้องเป็นลูกหลานของวีรชนคนไทยเก่า ๆ ที่ช่วยกันดูแลรักษาประเทศชาติของเรา จนอยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงปัจจุบันนี้